Sfeertje

Sinds dit weekend mag ik met recht zeggen dat ik eens in mijn leven in een (voormalig) bordeel geslapen heb. Ik logeerde bij vriendin G. in haar pijpela huisje in Maastricht, met prachtig uitzicht op Minoes-achtige taferelen. Graag had ik het u laten zien, maar mijn fototoestel was morsdood.

Om het sfeertje nog wat langer vast te houden ben ik maar vast begonnen in het heusche oudhollandsche boek dat ik van mijn oma te leen heb met de fantastische titel 'Schip zonder haven' (haaven?):

Nacht in November 1918. - Achter de vensters van het groote huis(ch?), waarin sinds vier jaren de Kommandatur te Antwerpen gevestigd is, brandt nog licht.
Binnen heerscht koortsachtig stille bedrijvigheid. Mannen in uniform zijn bezig papieren uit te zoeken, in te pakken of te vernietigen. Er wordt weinig gesproken.
Zoo loodzwaar van sombere gedachten is de atmosfeer, dat luitenant von Riess met een ruk een der vensters opent: het was hem, of hij zou stikken.

..

"Neen. Toen ik dat vrijgeleide ging halen sprak ik Fransch. De betreffende officier die het me gaf, deed dat uit zichzelf."
"Hoe fijnegevoelig!" spot Granier. "Enfin, u wilt dus beweren dat u alleen naar Duitschland bent gegaan om er een gevangene op te zoeken?"
Simone antwoordt op vlakken toon: "Ik heb nooit propaganda gemaakt voor het activisme." Ze aarzelt even, voor de eerste maal komt er een triling in haar gezicht van ontroering en een diepere blos.

..

Altijd na dien dag zou door hun gedachten aan elkander, donker en diep, het ruischen van den goeden regen zingen.

En meer van dat..