Het leven is een trein

De afgelopen drie weken ben ik al onrustig. Vandaag ontsproot uit mijn brein een filospin waar ik vermoedelijk al die tijd in mijn duistere onderbewustzijn op heb zitten broeden.

Ik bedacht me dat je vanaf je geboorte al in het treintje van orde en regelmaat zit. Je begint in de peuterspeelzaal of misschien wel crèche, en vanaf dat punt is er elke keer een logisch vervolg. Zelf bevind ik me op dit moment in het laatste wagonnetje, en steven ik hard af op de eindhalte waar ik uit zal moeten stappen. Voor mijn gevoel is die laatste halte een groot zwart gat met enge dingen, want na je afstudeerstage bevind je je definitief in de volwassen wereld van groot geld, collega's en moeilijke beslissingen.

Als ik dit over een jaartje terug lees lach ik me vast dood.