Woehoe, blauw!!

Afgelopen zondag mocht ik een heuse basketbalwedstrijd bijwonen, met niemand minder dan broer M. in het winnende team. Het was weer zo’n moment dat ik met grote verbazing en bewondering toekeek hoe broer M. een geheel nieuwe kant van zichzelf toonde. In stilte basketbalt hij zo onderhand alweer een hele tijd, maar na zondag begrijp ik ineens hoe dat gespierde torso ontstaan is dat ik een aantal weken geleden voor de spiegel in het ouderlijk huis aantrof.

Glad als een paling beweegt hij zich behendig tussen alle tegenspelers door, om het ene na het andere doelpunt te scoren. Mijn zussenhart zwelt van trots! Enthousiast joel ik mee met ieder doelpunt dat het blauwe team scoort, en zwijg bij de tegenstander. Als ze wisselen heb ik dat niet in de gaten en juich per ongeluk toch ook nog voor een punt van het gele team. Beschaamd fluister ik tegen m’n moeder dat ik ook maar klapvee ben. Na al die jaren snap ik nog geen hout van het spel.

Als het einde van de wedstrijd in zicht is begin ik toch een beetje medelijden te krijgen met de in het geel gestoken tegenspeler van broers team. Ze zijn bezweet en teleurgesteld en lijken maar niet te snappen dat samenwerken veel succesvoller is dan steeds zelf te willen scoren. Team van broer is daarentegen feilloos op elkaar ingespeeld, en wint de wedstrijd uiteindelijk met 61 tegen 28. Trots ben ik!