Wijze vrouw

Mijn oma belt. ‘Bedankt voor je kerstkaartje, alleen jammer dat ‘ie er niet in zat. Er zat een briefje van de postbode bij dat de envelop leeg was.’

Mooi is dat. Stuur je een heleboel kerstkaartjes, kom je er later achter dat je vergeten bent de enveloppen dicht te plakken dus dat een groot deel waarschijnlijk niet eens aangekomen is.

Oma vertelt verder. Dat ze het maar druk heeft met opa bezoeken. Een maand geleden kreeg hij een hersenbloeding, werd een paar dagen later aangereden door een auto en zit nu in een verzorgingstehuis, zonder geheugen.

‘Ik ben laatst ook nog gevallen hé, zo plat op m’n gezicht’, zegt ze. ‘Bril stuk, gezicht stuk. Durfde ik niet naar je opa want hij zou zich maar zorgen maken. Iedereen die me zag vroeg wat ik in hemelsnaam uitgespookt had. Maar ja, ik kon ‘m toch niet zomaar alleen daar laten zitten, dus ik een ouwe bril op en toch maar gegaan. Zag 'ie het niet eens! Nou, ik weet nu in ieder geval zeker dat hij echt helemaal weg is, want hij herkent me niet meer. Hoef ik me ook niet meer zo’n zorgen om hem te maken. De zusters zeggen dat hij het wel naar zijn zin heeft daar.’

Een beetje onbeholpen antwoord ik met mijn eenentwintig-jarige levenservaring dat opa vast ergens nog wel een herinnering aan haar heeft.

‘Nou, hij heeft ook een nieuw vriendinnetje’, zegt ze.

Een nieuw vriendinnetje? Ik ben lichtelijk uit het veld geslagen door deze abrupte mededeling. Ze zijn al meer dan vijftig jaar getrouwd! Tot vier weken geleden was mijn opa nog kraakhelder. Een nieuw vriendinnetje. Het galmt door mijn hoofd.

‘Ja ach, hij is zichzelf niet meer hè, je moet ook een beetje relativeren. De hormonen spelen op denk ik. Maar ze is ook stevig en slecht ter been, dus misschien denkt hij wel dat ik het ben.’

Een groot gevoel van respect groeit in mijn buik als ik mijn oma hoor praten.