Aftellen

Het scherm flikkerde. Ik ergerde me aan de headset op mijn hoofd en voelde de irritatie in mijn buik groeien bij elke wachttoon van de telefoon. Mijn kaken bewogen op en neer en ik zag mezelf als een muppet weerspiegeld in het beeldscherm. De tijd op de klok króóp.

Na een uur legde ik mijn headset met een vastberaden klap op tafel. Ik stond op en stapte richting het kantoor van de directeur. Ik voelde de ogen van mijn collega's in mijn rug prikken terwijl ze chemisch vrolijk doorblaatten. 'Zou ze water gaan halen onder werktijd? Zou ze het riskeren om naar de wc te gaan terwijl de callcenter-kenau zit toe te kijken? Zou ze..' De directeur zat met zijn rug naar me toe. Mijn woorden had ik al klaar.

Ik was nog één stap van de hem verwijderd toen ik bruut werd onderschept door de kenau.
'Wat ging je vragen?' De vele jaren in het vak hadden haar omgetoverd in een blaffende hond.
Stamelend bracht ik uit 'eh.. niks, laat maar..', en ik kroop weer terug naar mijn stoel.

De tweestrijd tussen geld verdienen en walging over mijn hypocriete bijbaankeuze had zijn toppunt bereikt. Ik hou er helemaal niet van om mensen thuis op te bellen om ze idiote aanbiedingen aan te smeren. Zelf zou ik ook niet op ieder moment van de dag en zelfs op zaterdag gebeld willen worden. Ik vind het walgelijk. En elke keer kom ik weer tot de conclusie dat nobel vrijwilligerswerk nou eenmaal geen geld oplevert. Maar uit mijn mond zult u geen verkoopleugen horen, dat hypocriete belgedrag van mij heeft een duidelijke grens. Nog twee maandjes.