Stresskip vindt stageplaats

In eerste instantie was ik helemaal niet zenuwachtig hoor, vanochtend toen de wekker om 7 uur ging. Klaarwakker wel, en voor een keer waren de rollen omgedraaid en coachte ik vriendje het warme nest uit.

Toen de eerste bus die me naar het station moest brengen tien minuten te laat kwam begonnen de zenuwen toch op te spelen. Het rennen om de overstap-bus te kunnen halen deed de zenuwen ook weinig goeds, en het volgende uur op de snelweg was lang genoeg om de nodige adrenaline aan te maken.

Op het station sta ik te wachten op de persoon die me komt ophalen. Geen idee hoe 'ie eruit ziet, dus maar heel nonchalant iedereen die voorbij rijdt vanuit m'n ooghoek bestuderen. 'Jongedame!' klinkt het ineens van achter mij. Ik maak een sprongetje, draai me om, zou het? 'Ik wil u graag dit blaadje geven.' Een Jehova getuige, uitgerekend nu. Vriendelijk wimpel ik hem af en loer ik verder naar de voorbijgangers.

Dan stopt er een auto met een vriendelijk gezicht, een zwaaitje. Dat zal hem wel zijn dan. Stress weg. Het gesprek verloopt gemoedelijk, wederzijdse interesse, afstudeerstage binnen. Zo simpel. En stressloze feestdagen. *Zucht* :)