Blootgeven

Mijn eerste werkdag is de moeite van het noemen niet waard. Afgezien van de slaperige foto op mijn toegangspasje -die tot in de oneindigheid in het systeem opgeslagen zal zijn- verliep de eerste werkdag vlekkeloos.

Op de tweede werkdag vroeg mijn begeleidster, tevens coördinatrice van de afdeling, of ik de volgende dag mee ging naar de RSI-training. Nietsvermoedend stemde ik in, een beetje netwerken kon geen kwaad.

De volgende dag kwam ik braaf opdagen met mijn sporttasje-voor-de-zekerheid. Helaas geen rustgevende schouderdraaiende sessie voor mij; ik kwam terecht in een sportzaal met een gespierde coach die steeds ‘GOEDZO, GA ZO DOOR!’ door zijn headset brulde. Een uur lang. En dat allemaal op kosten van de zaak.

Ik – van-nature-niet-sporter – maakte het uur netjes af en gaf mezelf een schouderklopje. Het ergste hadden we gehad. Ik begon me al haast weer een beetje stoer te voelen. Tot we de kleedkamers inkwamen en al mijn vrouwelijke collega’s binnen no time schaamteloos in hun blootje onder de douche stonden. Inclusief coördinatrice.

Mijn ‘ik ben helaas jammerdebammer m’n handdoek vergeten’ werd gauw afgedaan met een leenhanddoek en daar stond ik dan. Voor de tweede keer helemaal bloot.

Goed. Nu ik weet hoe al mijn versche nieuwe collegaes er nakend uitzien, en zij van mij, kunnen we dan eindelijk weer normaal aan het werk, zoals het hoort?!