Ruilbeleving

Vriendin M. ging eens met mij naar yoga. In het kader van ruilbeleving ga ik met haar mee naar een proefles Nordic Walking. Door de ouders van vriendje ook wel ‘naughty walken’ genoemd. (Ik weet niet wat zíj doen met die stokken in het bos..)

Op een donkere, natte avond ontmoet ik M. bij de atletiekvereniging, alwaar wij kuddes sportievelingen gadeslaan die atletisch door de regen sprinten. Er slaat nog net geen damp van ze af. Vanuit onze kudde hoogbejaarden met stokken kijken wij schaapachtig toe.

‘Nordic Walking is een prachtige sport voor jong en oud!’, begint de diepgrijze instructeur te vertellen. ‘Sinds Gré en ik het Nordikken ontdekt hebben gaan wij nooit meer zonder stokken de deur uit, he Gré?’. Hij knipoogt even naar zijn vrouw.

Na een kwartier uitleg over het koolstofcomposietpercentage van de stokken, opvouwbaarheid, ergonomie, schokken, trillingen en rubber dopjes, mogen wij dan toch eindelijk van start. Gré voorop. Tot grote afschuw van M. blijkt dat we rónd de atletiekbaan gaan paraderen. En na het paraderen volgt huppelen, hardlopen, bergbeklimmen en afdalen. Reuze handig, die stokken.

Na de les vertelt onze diepgrijze instructeur dat dit slechts het begin is. Voor 70 euri’s kan je een cursus volgen om de handtechniek te leren, waar het eigenlijk om draait bij het Nordikken. Erg leuk hoor, maar de rest oefen ik zelf nog wel eens. Als ik later groot ben. Ooit.