De duivel en de slang

'Laatste weekje alleen thuis, laat ik me eens nuttig maken', praat ik tegen mezelf. Het huis galmt lekker terug en ik hoor broerlief A. zeggen: 'Tegen jezelf praten is het eerste teken van dementie.' Ach ja. Vanuit mijn ooghoek zie ik de Nimmer Uitgepakte Doos van vriendje en besluit daar maar eens mee te beginnen.

Een voor een komen de relikwieën uit vriendjes jeugd tevoorschijn rollen. 'Goh, das leuk!', mompel ik. 'Een dooie eend, een paar injectienaalden, wat stenen..'

Maar de pakketjes WC-papier uit de doos worden steeds groter. En ik word steeds minder enthousiast. Als ik tanden door het papier zie prikken besluit ik tot een andere aanpak over te gaan. Ik pak het uiteinde van de rol, en trek er aan tot ik ineens recht in de ogen van dit duiveltje kijk...

'Getverdemme!!' Maar omdat ik natuurlijk geen mietje ben, onderdruk ik mijn kippenvel en grijp naar het laatste rolletje in de doos. Het veert mee.. 'Ieuw!!!!'

Van de zijkant zie ik inene een slangenvel, en als ik ergens een hekel aan heb dan zijn het wel slangenvellen! Dood of levend. Met het zweet in mijn handen en mijn hart in mijn keel constateer ik dat ik toch een mietje ben. Dus deze viezert mag lekker blijven zitten waar 'ie zit.