Jammere conclusie

Ik lees de biografie van een dictator. In de bibliotheek voel ik me haast een beetje opgelaten om het boek te laten scannen, want nee, ik heb geen plannen om de wereld over te nemen of iets van dien aard. Wel heb ik het gevoel dat ik te weinig weet. Het nieuws is oppervlakkig en de tijden van geschiedenis en maatschappijleer zijn voorbij. Dus dan maar aan de zelfstudie.

De auteur probeert de persoon zo objectief mogelijk neer te zetten, en dat maakt de werkelijkheid alleen nog maar gruwelijker. De man in kwestie had namelijk zijn eigen biografen die de verhalen precies zo verwoordden dat het in zijn voordeel uitpakte, rooskleurig.

Na drie hoofdstukken weet ik al genoeg. Hetzelfde liedje. Net als alle andere bekende dictators komt het allemaal neer op een slechte jeugd en gebrek aan eigenwaarde. Dit laatste moet ten koste van iedereen opgevijzeld worden, en daar vallen nou eenmaal doden bij, veel doden. Het frustrerende eraan vind ik dat het bij veel leiders enkel gaat om ego, het verwerken van eigen jeugdtrauma’s door je machtig te voelen, en daar dan de hele wereld in meeslepen. En dat het ze steeds opnieuw nog weer lukt ook.