Kantoormensen en paperclips

Er zat een flitsende kaart van Randstad bij de post. 'De Wervelende Werk Weken zijn er weer!' stond er op. 'Werkweken is toch één woord?’ dacht ik. Maar er stond ook op dat ze binnen een dag een baan voor je gingen vinden. Dat leek me wel wat, dus op naar Randstad. En inderdaad, dezelfde avond nog stond ik met een schortje en een schoonmaakkar in een groot kantoorgebouw. Het was een mooi kantoor, en ik stelde me voor dat ik over niet al te veel tijd zelf achter zo’n bureau zou zitten.

Terwijl ik koffiekringen van bureau’s aan het poetsen was, kwam er een donkergekleurde zakenvrouw aanlopen. Ze had duidelijk overgewerkt en klikklakte me voorbij zonder naar me te kijken. De automatische deuren zwaaiden open en weg was ze. Ik herinnerde me ineens dat onze ‘interieurverzorgster’ in Afrika me altijd ongelovig aankeek als ik vertelde dat er in Nederland ook blanke schoonmaaksters waren. En nu was ik er zelf een.

Het was wel leuk om het kantoorleven eens vanuit een ander perspectief te bekijken. Kantoormensen zijn béésten. Binnen een uur had ik mijn stofzuigerzak vol ‘getipt’ met paperclips en nietjes. Die nietjes zijn nog het meest vervelend, want ze haken zich vast in de vloerbedekking, en je hebt eigenlijk geen tijd om ze er één voor één uit te peuteren. Maar de hoeveelheid paperclips op de vloer, daar begreep ik niks van. Zouden kantoormensen elkaars aandacht trekken door het gooien van paperclips? Of bepaalt de hoeveelheid paperclips rond je bureau je status?

Hopelijk kan ik binnenkort het mysterie ontrafelen van achter mijn eigen bureau..