Omgekeerde wereld

Op een smal fietspad fietsen twee dames. Ik schat ze rond de dertig. Het lijken me van die types die thuis al enige kroost hebben rondrennen. Ik -nog lang niet toe aan kroost- fiets een paar meter achter ze.

Een bejaarde man fietst ons tegemoet. De dames kleppen enthousiast verder en doen geen moeite om aan de kant te gaan. Bij het passeren valt de man bijna van zijn fiets.
‘Tjonge, je kunt ook aan de kant gaan!’ roept hij boos.

De linkerdame draait zich fanatiek om en roept:
‘Flikker een end op ouwe zeikerd!’

Mijn innerlijke vulkaan tegen onrechtvaardigheid ontploft voor ik er erg in heb en ik roep:
‘Hee, een beetje respect, ja?!’
De rechterdame kijkt me verbaasd aan.

O jee, dit was het dan, denk ik. Ik zie voor me hoe de dertigjarige moederfiguren woest met hun handtasjes op me inslaan en me meer dood dan levend achter laten naast het fietspad. 'Tweeëntwintigjarig meisje zinloos vermoord door twee moeders', zal er in de krantenkoppen staan.

‘Wát zei je?’ zegt de fanatieke linkerdame.
‘Een beetje respect!’ antwoordt ik vanuit mijn napruttelende vulkaan tegen onrechtvaardigheid.
De vrouwen draaien zich om en fietsen hard weg met hun staart tussen de benen.
Dat had ik dan weer niet verwacht.