Uit de oude doosch

Vroeger, toen ik klein was, ooit, in een ver verleden, droomde ik ervan om tandarts te worden. Ik droomde van beugels en Colgate smiles en toen broerlief een beugel kreeg zag ik groen van jaloezie.

Mooi waren de jaren waarin ik zelf vier beugels versleet. Van doorzichtig met glitters tot blauw fluoriscerend.

Maar de tijden zijn anders, die tijden zijn geweest. Dus toen ik haastig vanuit mijn werk in de stoel van de tandarts sprong was ik redelijk ontdaan toen ik hoorde dat ik weer een beugel kreeg.

‘Ah, lijkt me een prima moment voor een nachtbeugel’, opperde ik nog. Maar de tandarts was onverbiddelijk. Zes weken lang, dag en nacht. Met misschien een plaatjesbeugel als toetje.

Nou ben ik behoorlijk junior op de werkvloer. Er werd laatst zelfs gevraagd of kinderarbeid in Nederland nog toegestaan is. Dus leek mij een beugel de ultieme ironie. Vanaf vandaag ga ik lispelend en sputterend door het leven. Het zal wel ergens goed voor zijn.