Zak en stok

Heeft u dat krantenartikel ook gelezen? Dat meisjes dik worden zodra ze gaan samenwonen? Zelf heb ik sinds de kerstvakantie geen sportschool meer gezien, dus afgelopen vrijdag besloot ik dat het de hoogste tijd was om weer eens met gewichtjes rond te gaan hupsen op commando van de gespierde mevrouw. ‘Een beetje trillen is helemaal niet erg hoor!’ roept ze door haar headset. Als ik om me heen kijk zie ik dat ik de enige ben die onbedaarlijk staat te trillen bij de verlengde push-up. Eh, moet ik me aangesproken voelen? Het is ongelooflijk hoe snel je weer uit vorm bent als je even een tijdje stopt met sporten..

’s Avonds als vriendje en ik weer eens dik en lui op de bank hangen zie ik ineens een trillend schoothondje voorbij komen op mijn geestesoog. Ik spring op van de bank en roep: ‘Kom vriendje, we gaan hardlopen, en wel nu!’ Vriendje -blij dat hij zijn nieuwe, krakende, op zíjn voeten aangemeten sportschoenen aan mag- laat het zich geen twee keer zeggen en schiet in zijn ademende sportpakje. Op dat moment bedenk ik dat ik mijn eigen comfortabele Scapino sportkleding nét in de wasmachine gestopt heb. Baal baal. Maar als ik me iets in mijn hoofd haal, dan zal het gebeuren ook.. Vriendje staat zichzelf ondertussen uitvoerig te bewonderen voor de spiegel. ‘Denk in oplossingen’, murmel ik tegen mezelf. En ineens weet ik het.

Even later ren ik naast mijn lange dunne vriendje; hij in een strak ademend sportpakje, ik in een oude pyjamabroek en een oversized regenjas tegen de kou. Ik voel me bepaald niet sexy, maar je hoeft ook niet sexy te zijn om te kunnen rennen. Vriendje hoort mijn krakende regenjas en begint te gniffelen: ‘Haha, je klinkt als een rennende vuilniszak!’ Ik laat me niet verleiden tot de slappe lach en ren stug door.

Na het rondje om het kunstmatige meer -waarbij ik overigens een verbluffend goeie tijd neerzet- legt vriendje zijn hand op mijn schouder. ‘Goed gedaan zak’, zegt hij.
‘Goed gedaan stok’, antwoord ik.