Emancipatie blijkt productiviteitverlagend

Eindelijk is het dan zover, er komt een extern duo langs op kantoor om officieel te meten of onze werkzaamheden afgelopen jaar een stempel waard zijn.

Ik mag als een van de eersten de verhoorkamer in. Tegenover me zit een grijzende man met berustende blik. Naast hem een zeer slanke, charmante meid met blond haar tot op haar schouders. Ik schat dat ze zevenentwintig is. Als ze praat hoor je bij elke S een zacht fluittoontje. En dat met een hoog Brits accent. In ons overwegend mannelijk kantoor is dit een hele onverwachte verschijning. Ik kan het niet helpen, maar zelfs ik zit te staren. Alsof er een flamingo geland is in een bos vol beren.

Collega R. -projectleider en diep vrouwenliefhebber- mag na mij.
‘En, hoe ging het?’, vraag ik als hij terugkomt.
‘Ehm, ja.. ze is goed he’, antwoordt hij dromerig.
‘Joehoe, hier aarde, ik vroeg hoe het ging, niet hoe ze is!’
R. schrikt op. ‘Nou eh, ik ben gewoon een gezonde jongen hoor, mag ik?!’
‘Tssk, ik loop toch ook niet zo met mijn gezondheid te koop..’