Sociale controle

Gisteravond bevond ik mij in de stad, wachtend op een bus die me naar huis kon brengen. Het was akelig rustig op straat. In de tijd dat ik bij de halte stond was er nog geen kip voorbij gekomen, maar ik had het nog niet gedacht of er kwam een duister uitziend busje aanrijden. Het busje reed net iets te langzaam naar mijn smaak. Ik gluurde wat vanuit mijn ooghoeken zoals ik dat wel vaker doe, toen ik ineens een getal achter de voorruit zag staan dat overeen kwam met de buslijn die ik moest hebben. Instinctief stak ik mijn hand op. Het busje stopte en er werd een raampje naar beneden gedraaid.

‘Ehm, is dit de bus die ik moet hebben?’ vroeg ik aarzelend aan de chauffeur. ‘Jazeker jongedame, de gewone bus rijdt niet meer na half tien ‘s avonds, en dat is trouwens al tijden zo’. Er was nog precies één plekje vrij, de rest werd ingenomen door gabberachtig volk. Enigszins argwanend stapte ik in. Tot zover lekker anoniem vervoerd worden. Er hing een ongemakkelijke stilte, je hoorde alleen af en toe het knipperen van de richtingaanwijzer en wat onverstaanbaar gekraak uit de radio. Tijd genoeg dus om na te denken.

Hoe langer ik in het busje zat, hoe minder onaangenaam ik het begon te vinden. Het viel me op dat iedereen netjes aan de chauffeur vroeg of ze er bij de volgende halte uit mochten (bij gebrek aan stopknopjes). Bij het uitstappen werd er een vriendelijk bedankje gemompeld. De chauffeur werd zowaar een levend wezen in plaats van slechts een onderdeel van de bus. Wat een simpele manier om het Nederlandse volk weer her op te voeden, dacht ik. Van mij mogen ze al die grote bussen halveren.