Balgevoel

Mijn mam en ik besloten dat het tijd werd om onze energiebalans weer wat op peil te krijgen. Belangrijke kanttekening is dat we allebei niet geboren zijn met sport in de genen. Rennend zijn we net twee gansjes op de vlucht voor een lastige kleuter, om over balgevoel nog maar niet te spreken. Just do it gaat voor ons niet op. We just don’t have it.

Maar sporten dus. Aangezien mijn mam fitness schaart onder de categorie ‘werken na je werk’, kozen we voor een proefles tennis. De les was in een enorme, behaaglijke zaal met groen tapijt waar de ballen zo mooi dof stuiteren. Er werden zelfs wat ballen óver het net geslagen en aan het eind van de les waren moeder en dochter filospinz enthousiast. ‘Doe ons maar een jaarabonnementje!’

Dat was te regelen, en tussen neus en lippen door werd nog even genoemd dat de lessen van nu af aan buiten zouden plaatsvinden, weer of geen weer. Hm, geen doffe stuiters dus, maar ons besluit stond vast.

De eerste les lag mijn mam met koorts in bed en mocht ik er alleen op uit. Ergens verwachtte ik een groep gespierde en gebruinde sportievelingen in mooie witte pakjes aan te treffen, maar het bleken allemaal gewone mensen te zijn. Zonder balgevoel. In de motregen onder kunstverlichting leerden we de kneepjes van het vak, en ik voelde me alweer een gelukkig mens.