Alwéér promotie!

Vandaag had ik de eer om in de hele dikke auto van mijn baas rond te rijden. Had mij dit een week geleden verteld, en ik was van mijn stokje gegaan. Gelukkig ben ik zo onderhand een ervaren bestuurder *kuch*, en deins ik niet meer terug voor heuse benzineauto's. Dat dit exemplaar nog weer twee maatjes groter was dan Ernie, daar kreeg ik niet eens tijd voor om over na te denken, want rijden zou ik! (Als ik daar wel tijd voor had gehad, dan was ik waarschijnlijk een toilet in gedoken om op advies van schoonmama voor de spiegel te gaan staan en 'ik kán het!' tegen mezelf te zeggen, maar dat terzijde..).

Met mijn hoofd amper boven het stuur uit stekend, draaide ik de snelweg op. De zilveren versnellingspook glinsterde venijnig in mijn ogen. Ook deze auto zei 'hoeii', maar dat was bijna onhoorbaar. Ineens begreep ik dat niet alle hardrijders aso's zijn; in zo'n luchtdichte capsule met zes versnellingen is het gewoon erg moeilijk om langzaam te rijden. Nederland gleed onder me door, en ik voelde me een tevreden mens.

(Deze is écht heel groot, vergist u niet).