Boeren, kruisduikers en suïcidale eenden

Zoals schoonmaaksters tegenwoordig interieurverzorgsters heten, worden boeren tegenwoordig agrarisch ondernemer genoemd. De afgelopen week scheurde ik in Ernie het hele land door om deze typische beroepsgroep te interviewen. Voor een deel klopte het stereotype beeld wel: grof gebouwd, nors, eigenwijs, down-to-earth en achterdochtig. Zo waren er gesprekken die meer weghadden van een verhoor dan van een interview, omdat er simpelweg geen woorden vuilgemaakt werden die niet vuilgemaakt hoefden te worden. Gelukkig werd tegen het eind van het gesprek het vertrouwen meestal wel gewonnen en was ik verzekerd van een rondleiding op het ‘agrarisch bedrijf’.

De andere helft van de doelgroep voldeed echter niet aan dit beeld en deed de naam ‘ondernemer’ meer eer aan. Daar hoefde ik maar te gaan zitten en anderhalf uur later kon ik met mijn hoofd vol informatie en mijn schrijfblok onder mijn arm weer vertrekken. Maar ook mannetjes met oogvergrotende brillen waardoor je het knipperen bijna kon horen, waren van de partij. Het onmiskenbare boerenluchtje was in ieder geval op alle boerderijen hetzelfde. Ook enthousiaste kruisduikers (lees: honden) die je bij aankomst kwamen verwelkomen, waren vaste prik.

Het meest spannend waren de smalle landweggetjes, waar de borden en de achterliggers zeer duidelijk te kennen gaven dat er écht heel hard gereden moest worden, terwijl mijn rechterbeen (gaspoot) hier gewoonweg aan weigerde deel te nemen. In tegenstelling tot een heel aantal eenden en hazen ben ik namelijk niet suïcidaal.

Afgezien van een paar bijna dood ervaringen was het een hele leuke week, en mag ik (vind ik zelf) een nieuwe competentie aan mijn CV toevoegen, namelijk kaartlezen, want dat is een kunst op zich.