Gluiperd

De man keek me semi-vriendelijk aan over de rand van z’n goudomrande brilletje. Hij hield zijn vingertoppen netjes tegen elkaar gedrukt en steunde met zijn ellebogen op tafel. Ik kon het niet helpen, maar ik vond hem té gelikt. Gelukkig wist ik al welke rekening ik wilde openen, dus kon ik het gauw afronden en weer wegwezen.

‘Doe mij die maar’, zei ik (of iets in die trant). Ik dacht dat het daarmee klaar was, maar oom Dagobert was nog niet half begonnen aan zijn verkooppraatje. Pas anderhalf uur later besloot meneer de bankmedewerker dat ik genoeg bewerkt was. Hij pauzeerde even, kneep zijn ogen iets toe en boog voorover. Op fluistertoon zei hij: ‘..en zal ik je nog iets vertellen? Als je besluit je geld bij ónze bank te bewaren, kan ik je garanderen dat het beter beveiligd wordt dan het goud uit de Nederlandsche schatkist. Jahaa, dat had je niet gedacht he?!’. Vergenoegd liet hij zich weer terugzakken in zijn stoel.

Verbaasd keek ik hem aan. Ik dacht altijd dat verkooppraatjes alleen gebruikt werden voor besluiteloze typetjes. ‘Eh ja, waar kan ik tekenen?’, vroeg ik.

Toen het krabbeltje gezet was kon ik gaan. Ik kreeg nog een stevige handdruk en een ‘Bedankt voor het vertrouwen hé!’ Ik geloof dat ik minder zeker was van mijn keuze toen ik de deuren weer uit liep.