Kinderlijk plezier

‘Ik ga even naar de plee hoor’, zegt vriendje.
‘Hmhm’, antwoord ik terwijl ik met mijn neus en gedachten in mijn boek blijf hangen.

Vriendje loopt weg, als ik me ineens iets herinner. Briljant idee! Vroeger deed ik het ook al, heb zelfs mijn oma er een keer bijna een hartaanval mee bezorgd (oké, dat was niet de bedoeling), maar vriendjes hart kan dit wel hebben. Zo snel als ik kan kruip ik bovenin de camper en verschans me achter de slaapzakken die ik zo nonchalant mogelijk drapeer. En dan is het alleen nog maar een kwestie van wachten. Intense voorpret, grijns, grijns, grijns.

Na een tijdje hoor ik de voetstappen van vriendje dichterbij komen. Hij stapt de bus in, en ik hoor hem denken: ‘Hm, Annemiek is er niet. Misschien is ze foto’s gaan maken. O nee, dat kan niet want haar fototoestel ligt hier. Dan is ze vast ook richting toiletgebouw gegaan. Gek dat ik ‘r niet tegen gekomen ben. Nou ja, ze komt zo wel weer terug.’ (Ik kan al aardig goed gedachten lezen..)

Ik wacht even tot hij ook boven in de camper gegluurd heeft en als ik het ritselen van bladzijden hoor, grijp ik mijn kans. Met een woeste duik spring ik naar het hoofdeinde en slaak een oerkreet, vlak boven zijn hoofd.

Ik zie de schreeuw-blik in zijn ogen (Edvard Munch). Happend naar adem valt hij bijna van zijn stoel. Ik gier van het lachen. Oh, de voldoening! Eindelijk gerechtigheid voor al zijn ‘achter-de-deur-boe-schrik-haha’ acties.