Het onderspit delven

Gistermiddag begon het. Een zeurende pijn in mijn onderrug. ‘Vrouwenkwalen’ dacht ik, ‘dat ebt wel weer weg’. Na het eten kon ik ineens niet meer rechtop lopen en schuifelde ik als een omaatje door het huis, en tegen het eind van de avond kon ik helemaal niks meer. Vriendje keek bezorgd en stopte me in bed met de broodplank (ja echt) onder m’n kont voor de broodnodige ondersteuning.

Ter plekke bedacht ik dat het ideaal dat ik had om later een begripvolle, niet mekkerende bejaarde te worden misschien wel helemaal niet zo simpel was als het leek. Onder invloed van pijn voelde ik me alleen nog maar opstandig en ik had heel erg veel zin om te jammeren. Verstandig als ik ben probeerde ik toch maar op de broodplank in slaap te vallen, om drie uur later volledig verkrampt wakker te worden. Het voelde heel eng dat ik geen enkele kant op kon rollen zonder een aanval van snerpende steken in mijn rug, dus ik jammerde vriendje wakker die ten einde raad de dokterspost belde. ‘Volstoppen met pijnstillers’ was het advies.

De rest van de nacht schuifelde ik door het huis op zoek naar verlichting. Vanochtend, na een hele nacht tellsell en foute muziek viel ik eindelijk uitgeput in slaap. En nu is alles weer prima, terwijl vriendje bekaf probeert zijn laatste tentamenstof te absorberen. Het leven is niet eerlijk.