Haatbaas

Vriendje is heus geen haatbaas (zo worden in huize filospinz verbitterde ouwe mannen genoemd, is de mannelijke tegenhanger van de zogenaamde ‘graftak’, red.) al snap ik het best als u daar, na al zijn net-niet-door-de-beugel-kunnende uitspraken, anders over denkt.

Zo ook de spreuk van deze week (n.a.v. de reclame 'een blindegeleidehond wordt je niet zomaar'): ‘Een hond is pas een blinde geleidehond als je zijn oogjes doorprikt’.

Excuses voor het ongemak.

Geheimpje

Met mijn moeder zou ik trouwjurken gaan passen. Winkeltje inlopen, jurkie uit het rek trekken en passen, leuk!, dacht ik.

In de echte wereld word je in een hoekje van de bruidssalon geplant met een kop thee en vervolgens worden je de jurken ‘getoond’. Eén voor één. Plastic eraf, vragende blik, ja of nee. Elke ‘ja’ wordt netjes weggehangen in een enorme paskamer. En ondertussen jeuken je vingers om zelf rond te neuzen, maar nee hoor, je mag lekker ongeduldig op je gatje blijven zitten in de hoop dat de verkoopster iets uit het rek trekt wat je leuk vindt.

Gelukkig weet ik niets van die wereld, want als ik van tevoren geweten had dat ik aangekleed zou wórden, dan was ik niet zo enthousiast geweest.

‘Loopt u maar even mee naar binnen, moeders ook!’, met een zwierige zwaai trekt de verkoopster het gordijn achter ons dicht.
‘Kijk eens, hier heb je een paar (hmm lekker, gebruikte) kousen, een torseletje (een torsewatje?) en een mooi broekje (met lange pijpen!!). Trek die maar even aan.’ Ja dat laatste voelde ik al aankomen..
‘Is heel eh, charmant zo he?’, ik kijk mijn moeder oenig aan.
‘Ja ach,’ giechelt de verkoopster, ‘dat noemen we altijd ons geheimpje.’
Daar sta je dan in je geheimpje.

Het gedeelte jurk aan, jurk uit, zal ik u besparen, dat spreekt voor zich. En ook het gedeelte dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering ‘doe die maar’ zei en vervolgens verschrikt de koop ongedaan moest maken, laat ik even achterwege. Of heb ik het nou toch verteld..