It's all about the money..

Van 40 uur per week werken word je verschrikkelijk efficiënt. Mijn administratie doe ik terwijl ik met vriendje aan het skypen ben, smsjes typ ik op de WC, en ik kook één keer om de rest van de week uit de vriezer te kunnen eten.

Ik vroeg me af of ik werken wel leuk genoeg vond om al deze efficientie tegenover te zetten, want efficiënt zijn is ook best vermoeiend. Maar vandaag kwam mijn eerste loon binnen en toen was ik toch wel een beetje overtuigd. Es kijken hoe lang dat duurt.

Niets veranderd

Voorzichtig buig ik naar vriendje toe en fluister: 'Ik hou van jou'.
Hij kijkt me even aan en fluistert dan terug: 'Ik krijg het ook koud van jou'.

Ingeburgerd

Mijn begeleidster is van Koerdische afkomst. Achttien jaar geleden toen ze nog niet zo lang in Nederland woonde - universitaire diploma’s op zak maar werkzaam als productiemedewerkster – fietste ze midden in de nacht naar haar werk. Alles zat haar tegen, en alsof dat nog niet genoeg was begon het ook nog te regenen en hield haar licht ermee op. Ze was het zat en begon op God te schelden.

Prompt deed haar licht het weer.

‘En vanaf dat moment ben je weer een gelovig mens?’, vraag ik haar geïnteresseerd.
‘Welnee, bén je gek!’, grinnikt ze, ‘Ik geloof alleen in mezelf.’
‘Maar je eet geen varkensvlees?’ probeer ik nog.
‘Ha, wat denk jij! Varkensvlees is hierlijk!!’

Wakker worden..

Vanochtend schoof ik gapend achter mijn bureau. Ik startte mijn mini-lichtgewicht-vrouwenlaptop-in-dockingstation en wiebelde eens met mijn tenen. Acuut kreeg ik de schrik van mijn leven; ik was op slippers naar mijn werk gegaan!!

Haastig dook ik onder de tafel, stootte mijn hoofd en constateerde met een zucht van verlichting dat ik toch gewoon schoenen aan had.

Blootgeven

Mijn eerste werkdag is de moeite van het noemen niet waard. Afgezien van de slaperige foto op mijn toegangspasje -die tot in de oneindigheid in het systeem opgeslagen zal zijn- verliep de eerste werkdag vlekkeloos.

Op de tweede werkdag vroeg mijn begeleidster, tevens coördinatrice van de afdeling, of ik de volgende dag mee ging naar de RSI-training. Nietsvermoedend stemde ik in, een beetje netwerken kon geen kwaad.

De volgende dag kwam ik braaf opdagen met mijn sporttasje-voor-de-zekerheid. Helaas geen rustgevende schouderdraaiende sessie voor mij; ik kwam terecht in een sportzaal met een gespierde coach die steeds ‘GOEDZO, GA ZO DOOR!’ door zijn headset brulde. Een uur lang. En dat allemaal op kosten van de zaak.

Ik – van-nature-niet-sporter – maakte het uur netjes af en gaf mezelf een schouderklopje. Het ergste hadden we gehad. Ik begon me al haast weer een beetje stoer te voelen. Tot we de kleedkamers inkwamen en al mijn vrouwelijke collega’s binnen no time schaamteloos in hun blootje onder de douche stonden. Inclusief coördinatrice.

Mijn ‘ik ben helaas jammerdebammer m’n handdoek vergeten’ werd gauw afgedaan met een leenhanddoek en daar stond ik dan. Voor de tweede keer helemaal bloot.

Goed. Nu ik weet hoe al mijn versche nieuwe collegaes er nakend uitzien, en zij van mij, kunnen we dan eindelijk weer normaal aan het werk, zoals het hoort?!

Shh

Voor een ieder die het is opgevallen dat het hier heel stil is: Dit ligt niet aan de (hele leuke) nieuwe baan, de (hele leuke) nieuwe woonomgeving of een gebrek aan inspiratie (in tegendeel)... Ik zit even zonder internet. Als het goed is duurt het niet lang meer (woehoe, contact met de wereld!)

Conserverend

Opgevangen in de trein:

'En dat is nou het verschil tussen ons,' zegt het meisje met opgeheven neus tegen de jongen, 'ík ben avontuurlijk en jij bent conserverend.' De jongen knikt instemmend.