Vakantiegevoel

'Mag ik van u twee enkeltjes Harlingen-Haven?'. De meneer achter het loket tikt verveeld op z'n toetsenbord en er rollen twee kaartjes uit het apparaat. 'Eh, zit daar ook korting op?' vraag ik nog snel met mijn duffe hoofd, ik heb immers een OV die ik moet uitbuiten. De meneer achter het loket kijkt me nors aan van achter zijn brilletje en bromt: 'Had je dat niet even eerder kunnen bedenken?' Ik kijk beschaamd en krijg nieuwe kaartjes.

Eenmaal op de boot geniet ik van de kou en de zeelucht. Ik zie een jongetje over de railing hangen. Het is een heel stoer jongetje. Hij kijkt naar de meeuwen en spuugt nonchalant naar ze om het meteen recht in z'n gezicht terug te krijgen. 'Je moet ook niet tegen de wind in spugen stoer jongetje', denk ik.

De hotelkamer is decadent. Alle lampen zijn vanuit bed te bedienen en er zit een minibar in. Leeg, dat wel. Het zwembad hebben we voor onszelf, en als we in de sauna willen moeten we dat even van te voren aangeven, dan kunnen ze hem voorverwarmen. We besluiten dat we ons maar naar de luxe moeten gedragen, dus we eten garnalencocktails en drinken cappucino's tot we erbij neervallen.

Om het hotel niet rollend te hoeven verlaten huren we een fiets en trotseren dikke pakken sneeuw en gladde paadjes. Heel decadent smak ik met fiets en al op het koude wegdek. In het hotel lik ik mijn wonden.

Even later in het dorp zien we een bekend gezicht lopen. 'Waar kennen we hem van?' zie je ons denken. Het bekende gezicht zegt 'hoi' en loopt verder. Het is Thomas Acda. We waren echt niet aan het staren hoor.

Voor de terugreis betaalt vriendje mijn treinkaartje, want mijn rottige postbankpas wordt altijd geweigerd in automaten. Eenmaal thuis vraagt vriendje 'Zeg, waarom koop je eigenlijk steeds treinkaartjes als je een week-OV hebt?' Ik kijk hem verschrikt aan, en zeg dan met een eigenwijs hoofd: 'eh, dat was in het kader van heel decadent geld over de balk smijten', om vervolgens door de grond te zakken.

En nu mag u drie keer raden waar ik geweest ben. Om het net zo makkelijk te maken als de belspelletjes op TV, hieronder nog een paar plaatjes:

Populair

Jippie! Ik ben toegevoegd aan www.weblogs.favos.nl, zouden mijn kijkcijfers dan nu spontaan gaan stijgen?

Maak ik even van de gelegenheid gebruik om u (trouwe lezers en ander volk) mee te delen dat het hier de komende dagen even stil is. Ik ga uitwaaien in mooieren oorden. Maar niet getreurd, daarna zullen hier een aantal hele mooie plaatjes verschijnen gemaakt met het leukste cadeau van dit jaar (met dank aan de kerstman!).

De Prikkel

Gaarne breng ik onder uw aandacht een zeer interessant kerstcadeautje: de Prikkel. Een soort opengeknipte garde, bedoeld om over het hoofd te schuiven om een extatisch en ontspannen gevoel op te wekken. Wordt ook wel suggestief 'de Orgasmatron' genoemd.

Het is mij tot dusver alleen nog gelukt om gillend en spastisch in het rond te springen met het betreffende apparaat op mijn hoofd. De gelijkenis met een zekere teletubbie was treffend, maar de ontspanning is nog ver te zoeken.

Ik citeer:
Dit massage apparaatje is oorspronkelijk afkomstig uit Australië, alwaar de Aboriginals het gebruiken voor totale ontspanning en ter stimulering van de seksuele gevoelens. Wat ooit begon door elkaar op het hoofd te kietelen met een takje, groeide uit tot dit therapeutische instrument; een echt verwenharkje (?) dat de talloze drukpunten op uw hoofd zal vinden zonder dat u daar ervaring voor nodig heeft.

En dan, in kleine lettertjes:
- Het stimuleert de bloedsomloop van de hoofdhuid en werkt daardoor roosbestrijdend en haargroeibevorderend
- Het helpt u depressies te overwinnen
- Tegen seksuele apathie (?) en hoofdpijn
- Let op: dit is geen medisch apparaat, maar een therapeutisch instrument, het effect is afhankelijk van het gebruik en per persoon verschillend (!)

Ik vermaak me wel deze vakantie. (En vastberaden hupste zij gierend verder door het huis, in de wetenschap dat alles went.. uiteindelijk.)

Jammere conclusie

Ik lees de biografie van een dictator. In de bibliotheek voel ik me haast een beetje opgelaten om het boek te laten scannen, want nee, ik heb geen plannen om de wereld over te nemen of iets van dien aard. Wel heb ik het gevoel dat ik te weinig weet. Het nieuws is oppervlakkig en de tijden van geschiedenis en maatschappijleer zijn voorbij. Dus dan maar aan de zelfstudie.

De auteur probeert de persoon zo objectief mogelijk neer te zetten, en dat maakt de werkelijkheid alleen nog maar gruwelijker. De man in kwestie had namelijk zijn eigen biografen die de verhalen precies zo verwoordden dat het in zijn voordeel uitpakte, rooskleurig.

Na drie hoofdstukken weet ik al genoeg. Hetzelfde liedje. Net als alle andere bekende dictators komt het allemaal neer op een slechte jeugd en gebrek aan eigenwaarde. Dit laatste moet ten koste van iedereen opgevijzeld worden, en daar vallen nou eenmaal doden bij, veel doden. Het frustrerende eraan vind ik dat het bij veel leiders enkel gaat om ego, het verwerken van eigen jeugdtrauma’s door je machtig te voelen, en daar dan de hele wereld in meeslepen. En dat het ze steeds opnieuw nog weer lukt ook.

Victoire!

De rondborstige secretaresse van vriendje heeft een naam gekregen, en blijkt bij nader inzien een arrogant *&%#!wijf te zijn. Hehehe, wie het laatst lacht..

Stresskip vindt stageplaats

In eerste instantie was ik helemaal niet zenuwachtig hoor, vanochtend toen de wekker om 7 uur ging. Klaarwakker wel, en voor een keer waren de rollen omgedraaid en coachte ik vriendje het warme nest uit.

Toen de eerste bus die me naar het station moest brengen tien minuten te laat kwam begonnen de zenuwen toch op te spelen. Het rennen om de overstap-bus te kunnen halen deed de zenuwen ook weinig goeds, en het volgende uur op de snelweg was lang genoeg om de nodige adrenaline aan te maken.

Op het station sta ik te wachten op de persoon die me komt ophalen. Geen idee hoe 'ie eruit ziet, dus maar heel nonchalant iedereen die voorbij rijdt vanuit m'n ooghoek bestuderen. 'Jongedame!' klinkt het ineens van achter mij. Ik maak een sprongetje, draai me om, zou het? 'Ik wil u graag dit blaadje geven.' Een Jehova getuige, uitgerekend nu. Vriendelijk wimpel ik hem af en loer ik verder naar de voorbijgangers.

Dan stopt er een auto met een vriendelijk gezicht, een zwaaitje. Dat zal hem wel zijn dan. Stress weg. Het gesprek verloopt gemoedelijk, wederzijdse interesse, afstudeerstage binnen. Zo simpel. En stressloze feestdagen. *Zucht* :)

Put put

Vannacht droomde ik dat ik een vooroorlogs motortje kreeg van mijn moeder en haar vriend. Vooral de tank was helemaal geblutst, maar blij dat ik er mee was! Als hij reed hoorde je 'put put'.

Ben benieuwd wat Freud hiervan gemaakt zou hebben.

Het leven is een trein

De afgelopen drie weken ben ik al onrustig. Vandaag ontsproot uit mijn brein een filospin waar ik vermoedelijk al die tijd in mijn duistere onderbewustzijn op heb zitten broeden.

Ik bedacht me dat je vanaf je geboorte al in het treintje van orde en regelmaat zit. Je begint in de peuterspeelzaal of misschien wel crèche, en vanaf dat punt is er elke keer een logisch vervolg. Zelf bevind ik me op dit moment in het laatste wagonnetje, en steven ik hard af op de eindhalte waar ik uit zal moeten stappen. Voor mijn gevoel is die laatste halte een groot zwart gat met enge dingen, want na je afstudeerstage bevind je je definitief in de volwassen wereld van groot geld, collega's en moeilijke beslissingen.

Als ik dit over een jaartje terug lees lach ik me vast dood.

Woehoe, blauw!!

Afgelopen zondag mocht ik een heuse basketbalwedstrijd bijwonen, met niemand minder dan broer M. in het winnende team. Het was weer zo’n moment dat ik met grote verbazing en bewondering toekeek hoe broer M. een geheel nieuwe kant van zichzelf toonde. In stilte basketbalt hij zo onderhand alweer een hele tijd, maar na zondag begrijp ik ineens hoe dat gespierde torso ontstaan is dat ik een aantal weken geleden voor de spiegel in het ouderlijk huis aantrof.

Glad als een paling beweegt hij zich behendig tussen alle tegenspelers door, om het ene na het andere doelpunt te scoren. Mijn zussenhart zwelt van trots! Enthousiast joel ik mee met ieder doelpunt dat het blauwe team scoort, en zwijg bij de tegenstander. Als ze wisselen heb ik dat niet in de gaten en juich per ongeluk toch ook nog voor een punt van het gele team. Beschaamd fluister ik tegen m’n moeder dat ik ook maar klapvee ben. Na al die jaren snap ik nog geen hout van het spel.

Als het einde van de wedstrijd in zicht is begin ik toch een beetje medelijden te krijgen met de in het geel gestoken tegenspeler van broers team. Ze zijn bezweet en teleurgesteld en lijken maar niet te snappen dat samenwerken veel succesvoller is dan steeds zelf te willen scoren. Team van broer is daarentegen feilloos op elkaar ingespeeld, en wint de wedstrijd uiteindelijk met 61 tegen 28. Trots ben ik!

Contrast

Terwijl ik kijk naar de sneeuwstorm die buiten woedt, komt er een mailtje binnen van broer A. die zich nog altijd in Australië verschanst.

Ik citeer: 'Om het even plastisch uit te drukken, is het warm genoeg om zelfs stilzittend het zweet langs de bilnaad te voelen lopen, en dat is NIET de meest prettige ervaring ooit.'

..

Zenuwen #2

Het spannende mailtje is binnen. De spannende afspraak is gevallen op vrijdag. Meer heb ik voorlopig niet te koop, u hoort het nog. Dan ga ik nu even druk nagels wegkauwen hoewel ik officieel geen nagelbijter ben.

Arty Farty #1

Voor het eerst sinds tijden weer creatief geweest. Collages zijn cool.

Daar zit een luchtje aan

Om nog even voort te borduren op het voorgaande: ik vraag me al heel lang af hoe het komt dat je geen pluimpje ziet als mensen in de winter een scheet laten, terwijl je adem wel ziet. Iemand?

Goed gepluimd

Elke ochtend gluur ik door het raam naar buiten. Vanuit mijn nieuwe optrekje kan ik namelijk een fabriekstoren zien waar een grote rookpluim uit komt. Als de toren goed gepluimd is, dan duurt het fietsen naar mijn plaats van bestemming een stuk minder lang en weet ik dus hoe laat ik van huis moet.

Het allerfijnst vind ik nog wel dat het een eerlijke pluim is. Als ik op de heenweg wind tegen heb, heb ik op de terugweg steevast wind mee. Niks geen winderige wispelturigheid, daar hou ik wel van.

Jaloers

Van nature ben ik niet erg jaloers aangelegd.

...

Maar als vriendje thuiskomt en spontaan begint te vertellen over zijn nieuwe, rondborstige secretaresse wiens naam hij zich niet meer kan herinneren, maar wel weet te vertellen dat ze blond is.. Dan moet ik toch even twee keer slikken en het groene duiveltje met een venijnige trap terugsturen naar waar 'ie vandaan kwam.

Zenuwen

Vandaag is de dag van het wachten op een heel spannend telefoontje. Of mailtje.

Wijze vrouw

Mijn oma belt. ‘Bedankt voor je kerstkaartje, alleen jammer dat ‘ie er niet in zat. Er zat een briefje van de postbode bij dat de envelop leeg was.’

Mooi is dat. Stuur je een heleboel kerstkaartjes, kom je er later achter dat je vergeten bent de enveloppen dicht te plakken dus dat een groot deel waarschijnlijk niet eens aangekomen is.

Oma vertelt verder. Dat ze het maar druk heeft met opa bezoeken. Een maand geleden kreeg hij een hersenbloeding, werd een paar dagen later aangereden door een auto en zit nu in een verzorgingstehuis, zonder geheugen.

‘Ik ben laatst ook nog gevallen hé, zo plat op m’n gezicht’, zegt ze. ‘Bril stuk, gezicht stuk. Durfde ik niet naar je opa want hij zou zich maar zorgen maken. Iedereen die me zag vroeg wat ik in hemelsnaam uitgespookt had. Maar ja, ik kon ‘m toch niet zomaar alleen daar laten zitten, dus ik een ouwe bril op en toch maar gegaan. Zag 'ie het niet eens! Nou, ik weet nu in ieder geval zeker dat hij echt helemaal weg is, want hij herkent me niet meer. Hoef ik me ook niet meer zo’n zorgen om hem te maken. De zusters zeggen dat hij het wel naar zijn zin heeft daar.’

Een beetje onbeholpen antwoord ik met mijn eenentwintig-jarige levenservaring dat opa vast ergens nog wel een herinnering aan haar heeft.

‘Nou, hij heeft ook een nieuw vriendinnetje’, zegt ze.

Een nieuw vriendinnetje? Ik ben lichtelijk uit het veld geslagen door deze abrupte mededeling. Ze zijn al meer dan vijftig jaar getrouwd! Tot vier weken geleden was mijn opa nog kraakhelder. Een nieuw vriendinnetje. Het galmt door mijn hoofd.

‘Ja ach, hij is zichzelf niet meer hè, je moet ook een beetje relativeren. De hormonen spelen op denk ik. Maar ze is ook stevig en slecht ter been, dus misschien denkt hij wel dat ik het ben.’

Een groot gevoel van respect groeit in mijn buik als ik mijn oma hoor praten.

De strijd tegen burgerlijkheid

Om me nóg meer thuis te voelen, heb ik de kastdeuren uit het oude huis opgehangen in de slaapkamer van het nieuwe huis. Vriendje vond het maar een raar idee, maar nu ze hangen is ook hij overtuigd :)

En we hebben een winnaaarrr!

Het was een spannende strijd tussen m'n verstand en dat willetje van mij.. Helaas, helaas, het verstand heeft verloren, en het voelt goed!

Dag callcenter, ik koester geen wrok, het zit gewoon niet in de aard van het beestje.

Jong van geest

Ik zat in de bus toen ik vanuit mijn ooghoek twee rennende mensen zag, een man en een vrouw. Rennende mensen, daar is op zich niks geks aan, maar op de een of andere manier klopte er iets niet. Ze hadden allebei spierwit haar. Even flitste door m'n hoofd: Sinterklaas en z'n tweelingzus! En toen viel het kwartje, het waren bejaarde mensen. Bij de volgende halte stapten ze de bus in. Ik hoop dat ik op die leeftijd ook nog zo rondren.

5 december

Even voor het gevoel.

A-relaxed

Ik heb nog een woord ontdekt waar ik over struikel. Dit keer heb ik geen moeite met de manier waarop het geschreven wordt maar met het woord zelf. Het wordt uitgesproken als á-rielekst, en is waarschijnlijk uitgevonden door jong volk dat zichzelf interessant vindt. Jeuk krijg ik ervan.

Herontdekt

Het huis van vriendje, ..oh nee, ik bedoel natuurlijk ‘óns huis!’, ligt veel minder centraal dan mijn studentenkamer, en de busverbinding naar de bewoonde wereld is bar slecht. U mag best weten dat dat voor mij het grootste argument tégen het samenwonen was, dat betekende namelijk dat ik zou moeten fietsen.

Op zich vind ik fietsen niet erg, maar ik zag mezelf al ellenlange stukken ploeteren door het open veld terwijl de weergoden zich enthousiast op mij uitleefden. De wind zou zich elke keer zó draaien dat ik er tegenin moest trappen, en geheid dat als ik zou besluiten het er op te wagen, dat de regen ineens met bakken uit de hemel zou komen vallen. De meest verschrikkelijke doemscenario’s had ik al bedacht, en zo geschiedde het ook. ‘s Ochtends stapte ik grommend en rillend de deur uit, ’s avonds kwam ik grommend en kletsnat weer binnenstappen.

Vandaag ben ik (onofficieel, maar toch echt) verhuisd naar óns huis. Dat betekent dat ik er officeel voor gekozen heb om het fietsen te accepteren. In de afgelopen weken heb ik al een heel aantal keer mogen wennen aan het heen en weer pendelen, en ik moet eerlijk bekennen dat het met de dag eigenlijk minder erg wordt. Met groeiend enthousiasme spring ik op de oude herenfiets van mijn opa, en elke keer kom ik voldaner aan op mijn plaats van bestemming. Ik heb namelijk ontdekt dat er buiten best veel te beleven valt.

Elk uur van de dag valt het licht weer anders, waardoor ik me steeds in een andere wereld waan. Op de lange rechte stukken oefen ik het fietsen zonder handen, want ik vind dat ik dat zo onderhand wel eens zou moeten kunnen, en hoe leuker ik het allemaal ga vinden, hoe meer ik zie. Laatst zag ik een dode meeuw op de stoep liggen met gespreide vleugels en een opengesperde bek, alsof hij in volle vlucht uit de lucht was komen vallen. Zo'n meeuw is van dichtbij nog best groot. In het donker van de nacht zie ik reigers door het gras sluipen terwijl ze mij met één oog scherp in de gaten houden, en ik verbaas me over hoe donker de nacht kan zijn.

Nee, dat fietsen is eigenlijk zo erg nog niet. Ik heb me in tijden niet zo fris gevoeld en thuis komen is knusser dan ooit. Ik vind het fijn om weer buiten te zijn.