Effe checke..

Zo af en toe vind ik het best leuk om vriendje uit de tent te lokken. Aldus, wandelend door het prachtige Nijmeegse zei ik tamelijk langs mijn neus weg dat het me best bevalt, dat LATten (Living Apart Together red.).

Vriendje keek als door ene wesp gestoken en sputterde van ongenoegen: ‘Maar, ik vind een week veel te lang om zonder je te zijn! Aan het eind van de week zie ik vrouw’lijke rondingen in auto’s, wil ik knuffelen met lantaarnpalen en verga ik van gemis!’

Een loer draaien

Ik leerde je kennen in Groningen. Zelfde studie. Ik spijkerbroek, wollen trui en kisten. Jij Dockers, kraagje en bootschoenen. Ik lang en dun. Jij kort en.... nou vooruit, dun. Niet de meest voor de hand liggende combinatie, maar duidelijk wel een goeie. Na al die jaren mag ik je immers nog steeds 'vriend' noemen.

Zoveel meegemaakt, en gelachen vooral. Die grinnikende rotkop in de UB, telkens als ik even opkeek. Het oprapen van het zeepje na het squashen. De geschrokken blik in je ogen toen de dokter belde om te zeggen dat je syfilis had (ik had nog zo gezegd, 'drie vrouwen in een week is prima, maar doe in godsnaam een regenjas aan..'). Wat een heerlijke momenten...

En nu, ....afgestudeerd. En een baan! Het kwaad is geschied. Met weemoed zul je straks terugdenken aan uitgaan, uitslapen en net de plee niet halen als je moet kotsen. Maar goed, laten we dit drama toch maar vieren.

'Ken je klassiekers' (op vermanende toon uitgesproken). Dat is zo'n kenmerkende tekst van je die ik meerdere keren moest aanhoren. Welnu mijn vriend, wie kaatst kan de bal verwachten. Speciaal voor jou een echte klassieker om te leren kennen.

Dat schreef vriendje voorin de -uit het antiquariaat getoverde- versie van Moby Dick voor afgestudeerde vriend J.

Kleine kanttekening: vriend J. heeft voor zover wij weten nooit Syfilis gehad. En jammerdebammer, zijn vriendin vertrok geen spier toen ze het las.

Verkeerde nest

Broerlief heeft een nieuwe woning, in een flat. En ik mocht komen kijken. Beneden belde ik om te vragen wat het huisnummer ook alweer was. Boven rende ik in een keer naar de juiste voordeur en belde ik aan. Ik deed de vogeltjesdans en alle gekke kontdraai-kwispel-spring-dansjes die ik kon bedenken. Ik was immers blij voor broerlief en dat mocht hij best weten. Door de matglazen voordeur zag ik broerlief aan komen lopen en ik maakte een extra hupsig sprongetje en fladderde nog wat.

Het meisje dat de voordeur open deed kende ik niet. Ze keek tegelijk geschrokken, verbaasd en lacherig. Ik keek net zo. Van het meisje keek ik naar het huisnummer en weer terug.

'Ik eh, fladder even een deur verder hoor..' zei ik.

En dát vind ik nou grappig!

Huisgenootje E. grapt een mop:

‘Een Turk en een Nederlander spoelen aan op een bijna onbewoond eiland alwaar de eilandbewoners hen opwachten. Ze mogen alleen blijven als ze beiden honderd stuks fruit bij elkaar scharrelen. De Nederlander is als eerste terug, met honderd bosbessen. Er wordt hem vriendelijk verzocht om alle bosbesjes een voor een in zijn uitgang te duwen. (We houden het wel netjes). Als bosbesje negenennegentig uit het zicht verdwenen is komt de Turk aanlopen, met onder zijn arm honderd kokosnoten...’

Diep in detail verzonken kijk ik E. vragend aan. Of kokosnoten wel in de categorie fruit vallen. En E. kijkt vragend terug.
‘Uit kokosnoten komt toch melk?’, zegt ze.
‘Eh ja..’
‘Nou, dan zijn het misschien wel zoogdieren..’