Humor

Vriendje kijkt me ernstig aan.

'Ik denk dat ik geopereerd moet worden. Er is geconstateerd dat ik een grote humor in mijn hoofd heb'.

Paris, paris!

Als u zich afvraagt waarom het hier de laatste dagen zo stil was: Ik was met vriendin L. in de stad van de liefde. Kiekjes volgen nog.

Het allermooiste aan Parijs vind ik, waar de rest van de wereld op spuugt: hun nationalistische arrogantie. Parijs is de mooiste stad die ik ooit bezocht heb, gewoonweg omdat de Macs en Burger Kings niet op elke straathoek zitten. De stad voldeed precies aan de verwachting die mijn Franse schoolboek op de Havo schiep. Bistro's, terrasjes op smalle stoeprandjes, rennende fransozen en françaises in de ondergrondse metro en veel cultuur. Geweldig genoot'n.

Oorzaak-gevolg, duh

Het is een tweeling. Vijftien zijn ze. Precies de leeftijd waarop meisjes meestal een voorsprong denken te gaan hebben op jongens.

Zus Y. doet het woord over haar broer M. Dat hij een voedselallergie heeft en absoluut geen nootjes mag eten. Broer M. zit er naast te grinniken.

‘Ah’, zeg ik, ‘en wat gebeurt er dan met broer M. als ‘ie per ongeluk toch een nootje eet?’
‘Oh', antwoordt ze, 'dan zwelt ‘ie helemaal op, en als hij dan niet op tijd z’n pilletje krijgt, dan krijgt hij geen lucht meer en gaat ‘ie dood’. Ze vertelt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Natte hond

Ons portiek ruikt naar natte hond. Ik was vergeten wat een vies luchtje dat is.

Voorbarig

Ik loop al dagen kerstliedjes te neuriën en ik krijg ze niet uit m'n hoofd. En dat terwijl ik nog helemaal geen zin heb in kerst! Zou het komen omdat de wintercollectie alweer in de winkels hangt? Dan zullen we over een paar dagen ook al wel weer pepernoten kunnen kopen..

Gluiperd

De man keek me semi-vriendelijk aan over de rand van z’n goudomrande brilletje. Hij hield zijn vingertoppen netjes tegen elkaar gedrukt en steunde met zijn ellebogen op tafel. Ik kon het niet helpen, maar ik vond hem té gelikt. Gelukkig wist ik al welke rekening ik wilde openen, dus kon ik het gauw afronden en weer wegwezen.

‘Doe mij die maar’, zei ik (of iets in die trant). Ik dacht dat het daarmee klaar was, maar oom Dagobert was nog niet half begonnen aan zijn verkooppraatje. Pas anderhalf uur later besloot meneer de bankmedewerker dat ik genoeg bewerkt was. Hij pauzeerde even, kneep zijn ogen iets toe en boog voorover. Op fluistertoon zei hij: ‘..en zal ik je nog iets vertellen? Als je besluit je geld bij ónze bank te bewaren, kan ik je garanderen dat het beter beveiligd wordt dan het goud uit de Nederlandsche schatkist. Jahaa, dat had je niet gedacht he?!’. Vergenoegd liet hij zich weer terugzakken in zijn stoel.

Verbaasd keek ik hem aan. Ik dacht altijd dat verkooppraatjes alleen gebruikt werden voor besluiteloze typetjes. ‘Eh ja, waar kan ik tekenen?’, vroeg ik.

Toen het krabbeltje gezet was kon ik gaan. Ik kreeg nog een stevige handdruk en een ‘Bedankt voor het vertrouwen hé!’ Ik geloof dat ik minder zeker was van mijn keuze toen ik de deuren weer uit liep.

Het luchtledige

Zomaar weer even een uitspraak van vriendje:

‘Als het kon, zou ik je in een potje stoppen en die vacuüm laten zuigen’.

Je zou denken dat het liefdevol bedoeld is, zo van: ik wil je graag nog heel lang houdbaar houden. De intonatie deed helaas vermoeden dat hij iets heel anders bedoelde. Maar wat?

Drie glazen

Toen ik ze kocht, voelde ik al dat het een kielekiele-aankoop was. Van die hele dunne, onstapelbare glaasjes. Maar ook mooie glazen maken blind, dus voor ik het wist stonden ze thuis in mijn kast.

Zenuwslopend was het. Je voelt gewoon dat er elk moment eentje kan sneuvelen. Vooral afwassen was ondoenlijk. Maar ze waren oh zo mooi.

Al gauw miste glas 1 een hapje uit de rand. Ik was opgelucht, want nu hoefde ik me geen zorgen meer te maken dat ze alle drie puntgaaf bleven. Daarna ging het maanden goed. Iets te goed eigenlijk. Het werd haast alweer een beetje spannend.

Gisteren was het moment daar. Glas 2 viel bij het afwassen (zoals voorspeld) stuk op glas drie, en nam deze daarbij mee in zijn gewisse dood. En nu staat glas 1 me aan te staren met dat missende hapje uit z'n rand..

Bijdehandje

Het meisje achter de kassa bliepte er lustig op los. Sinds ik me ben gaan verdiepen in de eetstijl van Sonja Bakker (www.sonjabakker.nl, ach ja, hypes he..) kwam er opvallend meer groen spul op de band voorbij schuiven dan anders.

Ineens hield het bliepen op. Het meisje hield een witte kool omhoog en keek me schaapachtig aan. ‘Eh, wat is dit? Spitskool?’, aarzelde ze.

‘Nee, da’s nou witte kool’, zei ik triomfantelijk. Stiekem vind ik dat het bij je algemene ontwikkeling hoort dat je weet hoe een witte kool er uitziet. Kijk, als ik nou een rettich voorbij had laten rollen dan had ik er in ieder geval niet zo triomfantelijk bij gekeken.

Wel als 'ie er zo uit had gezien trouwens.. Over verbeelding gesproken :)

http://www.suedwest-aktiv.de/

Verbeelding

Ik lag op mijn knieën op de vloer, en wenkte vriendje om dichterbij te komen.
'Moet je kijken!', fluisterde ik zodat ik het niet uit elkaar zou blazen.

Vriendje kwam naast me staan een tuurde naar het kloddertje modder op de grond. Het bleef stil.
'Kijk eens heel goed, zie je het?', vroeg ik gespannen.
'Ja, da's Nederland', zei vriendje. Hij haalde z'n schouders op en liep weg.

Vriendje zag het ook!! Ik ben dus niet de enige die kaboutervoetjes in cementkwakjes ziet (zie 19 nov. '05) en Nederland in kloddertjes modder. Woehoe, ik ben niet gek!

Hokjes

Uitzenden en detacheren stond er op de deur. Nadrukkelijk in de technische richting. Ik trok mijn stoute schoenen aan en stapte naar binnen. De dame bij de receptie keek verschrikt op. Of nee, eigenlijk keek ze me de deur weer uit. Maar ik was niet van plan om me weg te laten jagen.

‘Kan ik u ergens mee helpen?’, vroeg ze argwanend.
‘Ja, ik zou me hier graag willen inschrijven’ antwoordde ik. ‘Ik zag uitzenden op de deur staan..’ voegde ik er nog aan toe, omdat ze nog altijd keek alsof ze een spook zag.

‘Eh nee dat kan niet’, zei ze. ‘Wij zijn puur technisch georiënteerd’.
‘Ja, en ik heb een technische opleiding’, kaatste ik terug.

De rode kleur kwam vanuit haar tenen en eindigde bij haar kruin.
‘Oh, dat eh, zien we hier niet vaak’, mompelde ze.

De grapjas

Och, en dan ben ik u nog vergeten te vertellen wat een lieve broer mijn broer A. toch is. Voor mijn verjaardag kwam hij bij ons eten met zijn vriendin.

'Wie is de kok vandaag?' vroeg hij belangstellend.
Ik wees naar vriendje.
'Ah, dan heb ik hier nog een cadeautje voor je', zei hij, terwijl hij een klein ingepakt doosje overhandigde aan vriendje.

Kijkt u zelf maar:

Uit het raam

De ene dag zie je dit

De andere dag zie je dit

In dit gat gebeurt ook best wat.

22 jaar en 1 dag

Ben ik. Maar er is me verteld dat ik bij 19 ben blijven steken. Dat vind ik eigenlijk ook wel prima :)

Voor mijn verjaardag kreeg ik onder andere bonbons. Maar het was nogal warm gisteren. Pff..

Walbiefstuk

Het gekste wat ik deze vakantie gedaan heb, is walbiefstuk eten. Biefstuk van walvis dus. Voordat de dierenrechtenactivist in u opstaat, moet ik eerst even mijn verhaal doen. Ik ben zelf ook geen voorstander van dierenleed en het opzettelijk uitroeien van diersoorten, maar voordat ik ergens tégen kan zijn, vind ik het wel mijn plicht om uit te vinden waarom dat is. Okee, en ik ben ook best nieuwschierig. Ik wilde weten waarom die Noren toch zo hartstochtelijk vasthouden aan hun recht om op walvissen te jagen. En er was maar een manier om daar achter te komen.

Het smaakte me prima; biefstuk met een vissig nasmaakje, maar je had mij ook wijs kunnen maken dat het van een koe kwam. Ik vond het absoluut niet de moeite om voor dat vissige stukje vlees een diersoort uit te roeien, en concludeer dat walvisjagen waarschijnlijk gewoon een nostalgisch stukje cultuur van de Noren is. Bij deze is het hoofdstuk walbiefstuk voor mij dus gesloten.

Kinderlijk plezier

‘Ik ga even naar de plee hoor’, zegt vriendje.
‘Hmhm’, antwoord ik terwijl ik met mijn neus en gedachten in mijn boek blijf hangen.

Vriendje loopt weg, als ik me ineens iets herinner. Briljant idee! Vroeger deed ik het ook al, heb zelfs mijn oma er een keer bijna een hartaanval mee bezorgd (oké, dat was niet de bedoeling), maar vriendjes hart kan dit wel hebben. Zo snel als ik kan kruip ik bovenin de camper en verschans me achter de slaapzakken die ik zo nonchalant mogelijk drapeer. En dan is het alleen nog maar een kwestie van wachten. Intense voorpret, grijns, grijns, grijns.

Na een tijdje hoor ik de voetstappen van vriendje dichterbij komen. Hij stapt de bus in, en ik hoor hem denken: ‘Hm, Annemiek is er niet. Misschien is ze foto’s gaan maken. O nee, dat kan niet want haar fototoestel ligt hier. Dan is ze vast ook richting toiletgebouw gegaan. Gek dat ik ‘r niet tegen gekomen ben. Nou ja, ze komt zo wel weer terug.’ (Ik kan al aardig goed gedachten lezen..)

Ik wacht even tot hij ook boven in de camper gegluurd heeft en als ik het ritselen van bladzijden hoor, grijp ik mijn kans. Met een woeste duik spring ik naar het hoofdeinde en slaak een oerkreet, vlak boven zijn hoofd.

Ik zie de schreeuw-blik in zijn ogen (Edvard Munch). Happend naar adem valt hij bijna van zijn stoel. Ik gier van het lachen. Oh, de voldoening! Eindelijk gerechtigheid voor al zijn ‘achter-de-deur-boe-schrik-haha’ acties.