Kleuters of Chinezen

Met callcenterwerk heb ik ervaring. Weinig ervaring, maar genoeg. Genoeg om te weten dat ik geen zin heb om mijn humeur te laten verpesten door woedende of machteloze klanten. Bij data-entry werkzaamheden zou ik hier in ieder geval geen last van hebben.

Ik keek dan ook wel heel verbaasd toen een zeer professioneel ogende brief naar me schreeuwde vanaf mijn scherm. De klant was zeer ontevreden en vroeg zich boos af of mijn opdrachtgever het werk liet uitvoeren door ‘KLEUTERS OF CHINEZEN!!!’

Huh? Kleuters of Chinezen? Grinnik. Ik las nog even verder. De klant verwachtte een flinke tegemoetkoming voor geleden schade en dreigde de hulp van ‘TROS RADAR OF KASSA!’ in te roepen als er niet binnen een week gereageerd werd op zijn aangetekende brief.

Ik stuurde de brief door naar collega’s van correspondentie en prees mezelf gelukkig dat ik deze klant niet aan de lijn had gehad. Dan had ik zeker en vast de slappe lach gekregen.

Twee keer kijken

Vandaag zag ik een wandelende uier. Althans, ik dacht dat ik een wandelende uier zag. Het was een zwanger Jack Russeltje.

Omgekeerde wereld

Op een smal fietspad fietsen twee dames. Ik schat ze rond de dertig. Het lijken me van die types die thuis al enige kroost hebben rondrennen. Ik -nog lang niet toe aan kroost- fiets een paar meter achter ze.

Een bejaarde man fietst ons tegemoet. De dames kleppen enthousiast verder en doen geen moeite om aan de kant te gaan. Bij het passeren valt de man bijna van zijn fiets.
‘Tjonge, je kunt ook aan de kant gaan!’ roept hij boos.

De linkerdame draait zich fanatiek om en roept:
‘Flikker een end op ouwe zeikerd!’

Mijn innerlijke vulkaan tegen onrechtvaardigheid ontploft voor ik er erg in heb en ik roep:
‘Hee, een beetje respect, ja?!’
De rechterdame kijkt me verbaasd aan.

O jee, dit was het dan, denk ik. Ik zie voor me hoe de dertigjarige moederfiguren woest met hun handtasjes op me inslaan en me meer dood dan levend achter laten naast het fietspad. 'Tweeëntwintigjarig meisje zinloos vermoord door twee moeders', zal er in de krantenkoppen staan.

‘Wát zei je?’ zegt de fanatieke linkerdame.
‘Een beetje respect!’ antwoordt ik vanuit mijn napruttelende vulkaan tegen onrechtvaardigheid.
De vrouwen draaien zich om en fietsen hard weg met hun staart tussen de benen.
Dat had ik dan weer niet verwacht.

Klik

Binnenkort gaat de film 'The Click' draaien in de Nederlandsche bioscopen. Wegens min of meer duistere omstandigheden heb ik de film al gezien. Het zeer Amerikaanse verhaal gaat over een workaholische (nieuw woord) architect die op zoek gaat naar een universele afstandsbediening. Op die manier hoeft hij geen tijd meer te verspillen aan het zoeken naar alle afzonderlijke afstandsbedieningen in huis. Uiteindelijk vindt hij een afstandsbediening waarmee hij zijn hele leven kan sturen, en uiteraard maakt hij daar misbruik van.

In mijn nachtelijke avonturen blijk ik zelf in het bezit van de betreffende afstandsbediening. Maar in tegenstelling tot de architect gebruik ik het apparaatje enkel om mijn leven terug te spoelen en stop te zetten op leuke momenten. Op die manier kan ik in alle rust spontane foto's maken van momenten waarop ik normaal gesproken geen fototoestel bij me heb.

In mijn slaap ben ik best geniaal.

Ironisch

Een lekke band op vrijdag de 13e. En dat terwijl ik nóóit lekke banden heb. Ik zie mezelf haast genoodzaakt om bijgelovig te worden.

Antiek in de wasmasjien

We vroegen ons af waarom ons wasgoed zelfs ná het wassen nog stonk. Toen er naast euro's ook guldens, dubbeltjes en stuivers uit het filter tevoorschijn kwamen ging ons lampje branden.

Mobiele hamster

Vannacht droomde ik dat ik een hamster had. Op een onbewaakt moment had 'ie m'n mobieltje ingeslikt. Ik merkte het pas toen ik een gedempte ringtone hoorde en de hamster geschrokken en vibrerend door de kamer zag rennen.

Jahaa, daar heeft het droomwoordenboek niet van terug..

Flierp

Ik schrijf alleen als ik iets meegemaakt heb. Nou, dat was het wel weer voor vandaag. Dag.

Aardige Annemiek

Sinds het begin van deze week word ik getraind voor data-entry werk. Zoals bij alle baantjes met veel doorloop (tja, zo noemen ze dat nou eenmaal) is het zaak om elkaars namen zo snel mogelijk te leren kennen. Meestal moet je je even voorstellen, vertellen hoe oud je bent en natuurlijk vertellen wat je hobby’s zijn (gaap).

Maandagochtend, 8 (!!) uur:
Zoals verwacht sta ik in het gevormde kringetje, maar tot mijn grote verbazing wordt ons opgedragen om een allitererend bijvoeglijk naamwoord aan onze voornaam toe te voegen. Dat is weer eens wat anders! In onze groep bevindt zich een Jolige Jelger, een Wintervaste Wim, een Nieuwschierige Nienke en een Knappe Khalid. Zelf word ik Aardige Annemiek. Ik, de woordenaar, weet niets beters te verzinnen dan aardig. Jammergenoeg spreekt dit zo weinig tot de verbeelding dat iedereen mijn naam alweer vergeten is.

Als ik het over zou doen werd ik Aimabele, Andersdenkende, Ambivalente, Aanstekelijke, Abnormale, Arrogante, Authentieke, Assertieve, Allround Annemiek. Tot die tijd ben ik enkel aardig.

Chaoutchouken

De stilte van dit weekend had een reden. Ik was corsages aan het maken. Geen korstjes, corsetjes of corseletjes, maar gewoon corsages. Dat doe ik even, dacht ik nog. Roosje, sprietje, aluminiumfolietje, wc-papiertje en klaar. Maar het tuincentrum-meisje, waar ik na dit weekend een diep respect voor koester, hielp me snel uit die droom.

‘Kijk, eerst zet je het roosje op draad en daarna het blad. Dan moet je ze zo heel sierlijk om elkaar heen draaien, watje erom en dan even chaoutchouken.’

Ik kijk haar niet begrijpend aan. 'Ka-hoe?'

‘Ka-oe-tsjoeken’, articuleert ze geduldig terwijl ze groen tape om de steeltjes draait. Het resultaat is een schitterende corsage. U wilt niet weten wat een stress ik in de volgende tien van mijn hand gestopt heb.