Hondenweer

Kletsnat stap ik het kantoor binnen.
Ik voel me als een kat die per ongeluk meegedraaid is met het hoofdwasprogramma.

De baas werpt één blik op me en trekt zijn neus op: ‘Denk maar niet dat ik ook maar een greintje medelijden met je heb.’

Ik kijk hem verbaasd aan terwijl ik mezelf hoor druppen op de vloerbedekking.

‘Ja,’ gaat hij verder, ‘ik heb je nog gebeld om te vragen of ik je moest komen ophalen. Moet je maar je telefoon opnemen, eigen schuld.’

Trijntje Oosterhuis

Werd ik zomaar ineens mee gevraagd naar een concert van Trijntje Oosterhuis! Daar zeg je natuurlijk geen nee tegen, dus daar zat ik dan gisteravond. Tot mijn grote verbazing speelde in het voorprogramma Julian Thomas: onze Nederlandse Stevie Wonder. In het echt blijkt hij net zo’n fijne stem te hebben als op televisie, en dat pianospelen met één hand gaat hem inderdaad goed af.

Daarna kwam Trijntje. Hoogzwanger en op hoge hakken vulde ze de zaal anderhalf uur lang met haar knallende stemgeluid. Wat een bereik heeft die vrouw. En ik me maar afvragen of haar kindje niet doof geboren zou worden, die moet ten slotte mee ‘on tour’ terwijl mijn oren al suisden na één avondje.

Wat ik dan stiekem niet zo goed durf op te schrijven is dat ik het voorprogramma toch het beste vond.. Maar ja, echte recensenten zijn ook eerlijk.

Alwéér promotie!

Vandaag had ik de eer om in de hele dikke auto van mijn baas rond te rijden. Had mij dit een week geleden verteld, en ik was van mijn stokje gegaan. Gelukkig ben ik zo onderhand een ervaren bestuurder *kuch*, en deins ik niet meer terug voor heuse benzineauto's. Dat dit exemplaar nog weer twee maatjes groter was dan Ernie, daar kreeg ik niet eens tijd voor om over na te denken, want rijden zou ik! (Als ik daar wel tijd voor had gehad, dan was ik waarschijnlijk een toilet in gedoken om op advies van schoonmama voor de spiegel te gaan staan en 'ik kán het!' tegen mezelf te zeggen, maar dat terzijde..).

Met mijn hoofd amper boven het stuur uit stekend, draaide ik de snelweg op. De zilveren versnellingspook glinsterde venijnig in mijn ogen. Ook deze auto zei 'hoeii', maar dat was bijna onhoorbaar. Ineens begreep ik dat niet alle hardrijders aso's zijn; in zo'n luchtdichte capsule met zes versnellingen is het gewoon erg moeilijk om langzaam te rijden. Nederland gleed onder me door, en ik voelde me een tevreden mens.

(Deze is écht heel groot, vergist u niet).

KGB

'Je bent al een tijdje thuis, of niet?', zegt vriendje als hij de deur komt binnenstappen.
Ik kijk hem vragend aan.
'Jaha, dat moet wel want je motorkap voelde koud aan!' zegt hij met een triomfantelijke grijns.
Het is maar goed dat ik vanaf morgen weer met de bus ga..

Boeren, kruisduikers en suïcidale eenden

Zoals schoonmaaksters tegenwoordig interieurverzorgsters heten, worden boeren tegenwoordig agrarisch ondernemer genoemd. De afgelopen week scheurde ik in Ernie het hele land door om deze typische beroepsgroep te interviewen. Voor een deel klopte het stereotype beeld wel: grof gebouwd, nors, eigenwijs, down-to-earth en achterdochtig. Zo waren er gesprekken die meer weghadden van een verhoor dan van een interview, omdat er simpelweg geen woorden vuilgemaakt werden die niet vuilgemaakt hoefden te worden. Gelukkig werd tegen het eind van het gesprek het vertrouwen meestal wel gewonnen en was ik verzekerd van een rondleiding op het ‘agrarisch bedrijf’.

De andere helft van de doelgroep voldeed echter niet aan dit beeld en deed de naam ‘ondernemer’ meer eer aan. Daar hoefde ik maar te gaan zitten en anderhalf uur later kon ik met mijn hoofd vol informatie en mijn schrijfblok onder mijn arm weer vertrekken. Maar ook mannetjes met oogvergrotende brillen waardoor je het knipperen bijna kon horen, waren van de partij. Het onmiskenbare boerenluchtje was in ieder geval op alle boerderijen hetzelfde. Ook enthousiaste kruisduikers (lees: honden) die je bij aankomst kwamen verwelkomen, waren vaste prik.

Het meest spannend waren de smalle landweggetjes, waar de borden en de achterliggers zeer duidelijk te kennen gaven dat er écht heel hard gereden moest worden, terwijl mijn rechterbeen (gaspoot) hier gewoonweg aan weigerde deel te nemen. In tegenstelling tot een heel aantal eenden en hazen ben ik namelijk niet suïcidaal.

Afgezien van een paar bijna dood ervaringen was het een hele leuke week, en mag ik (vind ik zelf) een nieuwe competentie aan mijn CV toevoegen, namelijk kaartlezen, want dat is een kunst op zich.

Ernie

Dit is 'm dan. Precies zo, alleen niet geblindeerd want ik werk ten slotte niet voor de Mafia. De baas heeft het goed met me voor moet ik zeggen.

Gisteren was het moment van de waarheid. De gelikte autoverhuurder liep een rondje met me om de auto om te laten zien dat de linker-achter wieldop miste, en toen kreeg ik de sleutel en kon ik gaan. Met kleffe handjes nam ik plaats achter het stuur, en.. reed moeiteloos weg. Verbazing. Al nachten droomde ik over een auto die wat pruttelde en dan afsloeg terwijl de hele wereld stond toe te kijken. Niks van dat dus.

Een enorm display met rode cijfers gaf aan hoe hard ik ging. Dat kon best wat harder. En toen reed ik zomaar ineens 130. En de auto zei alleen maar 'hoeiiiii'. Ik ben blij met Ernie.

Dagdromen

Als ik mijn gedagdroom de vrije loop laat, dan bevind ik me op een woonboot in Zweden, met een Schotse Hooglander op de kade en een Deense Dog op schoot. In dat plaatje zat eerst ook een kip, maar ja, H5N1 he..

Promotie

Ik heb een heus glimmend visitekaartje met mijn eigen naam er op! En omdat meneer de baas stagiaire of afstudeerder sneu vond staan, heeft hij me gepromoveerd tot 'productontwikkelaar'. Dat vind ik helemaal niet erg hoor.

Die huurauto waar ik binnenkort een week in rond moet rijden, dat is wel even slikken. Niet dat ik niet kan autorijden, maar er is mij een benzineautootje toegewezen terwijl ik een diesel gewend ben. Ik ben alvast stoplichten aan het tellen, dan weet ik op hoeveel genante momenten ik kan rekenen.

Thuis werken

In navolging van vriendje, ben ook ik met het Swiffer-virus besmet geraakt. Aaaaaahhh, de voldoening!

(Eh baas? Deze foto heb ik al veel eerder gemaakt hoor, ik ben heel druk aan het werk, echt waar..)

Gefeliciteerd!

..met mijn honderdste stukje!

De oudjes van tegenwoordig #2

Met broerlief ging ik bij opa op bezoek. Eerst door de luchtsluis, want stelt u zich voor dat er onverhoopt een oudje zou ontsnappen. Opa herkende me zelfs. We babbelden wat.

‘Het is heel raar, maar ik heb af en toe het gevoel dat ik het allemaal niet meer zo goed begrijp’, zuchtte hij.
‘Dat is ook zo, maar dat geeft helemaal niks hoor’, antwoordde ik bij gebrek aan beter.
Zijn oogjes lichtten even op: ‘Nee.. inderdaad, dat geeft helemaal niks.’

Tegen etenstijd brachten we opa tussen ons in naar de eetzaal. Hij leunde zwaar op broerlief toen hij in zijn stoel gezet werd. Opa’s tafelgenote bedacht zich niet, en tikte broer speels op zijn kont. Daarna keek ze verwachtingsvol omhoog. Ik blijf er bij: de oudjes zijn ook niet meer wat ze geweest zijn.

Schrijfstijl

De laatste tijd ben ik steeds vaker geneigd de wollige schrijfstijl voor mijn weblog en de zakelijke schrijfstijl voor verslagen en brieven door elkaar te halen. Eigenlijk niet zo’n verkeerde ontwikkeling, vond ik. Tot ik mijn plan van aanpak helemaal volgekrast terugkreeg. Zinnen als ‘de gigantische papierwinkel die doorlopen moet worden’, waren doorgestreept en vervangen door nette zinnen als ‘het vergunningentraject dat hierbij komt kijken’.

Later, als ik mijn intelligentie niet meer hoef te bewijzen aan de hand van prachtige volzinnen, ga ik alleen nog maar wollige rapporten schrijven. Anders wordt het allemaal zo saai.

Filospinz constateert..

..dat het best lastig is om een weblog bij te houden als je dagelijks van half 7 tot half 7 onder de pannen bent (aanschouw de dalende lijn in kijkcijfers). Sinds mijn stage maak ik veel minder mee en hou ook minder tijd over om te filospinzen. Daar staat tegenover dat mijn spaarrekening zeer rustige tijden doormaakt en dat bevalt heel goed.

Toch zou ik later parttime gaan werken zodra ik de kans kreeg. Het leven heeft zoveel leuke dingen te bieden dat ik het zonde zou vinden om al mijn kostbare tijd achter een computer in een kantoor door te brengen. U heeft mijn woord.