Deadline pushen

En dan heb je áááálle tijd, en toch pas de dag voor die doodlijn beginnen he.. Studentikoze trekjes. Hm nee, eerder menselijke trekjes.

.. Dus dat betekent dat ik er waarschijnlijk nooit meer vanaf kom.

Which reminds me: ik had ooit een zeer fanatieke lerares Nederlands, die te allen tijde (jaja) de Nederlandse taal in stand wilde houden. Zo prefereerde ze 'hersenhozen' boven brainstormen. Ik ben benieuwd hoe ze het er vandaag de dag vanaf brengt. Elke dag komen er zoveel Engelse woordjes bij. Zelf weet ik niet eens andere woorden te bedenken voor online of computer.

Hartverzakking

En ook al wist ik dat ik alles goed voor elkaar heb, het volgende mailtje bezorgde mij toch een lichte hartverzakking:

Beste student(e),

De examencommissie heeft op 23 januari jl. bepaald of je voldoet aan de instapvoorwaarden m.b.t. je afstudeerstage. Op dit moment voldoe je niet aan de instapvoorwaarden èn je hebt geen ontheffing aangevraagd bij de examencommissie. Formeel betekent dit dat je niet op stage mag. De examencommissie verwacht een voorstel per mail van jou om dit op te lossen. Mocht je het niet eens zijn met bovengenoemd besluit dan kun je hiertegen in beroep gaan, zie voor de te volgen procedure het studentenstatuut.

Namens de secretaris van de examencomissie

Beetje jammer

... dat je de hele dag een liedje geneuried hebt, en er dan achter komt dat het je beltoon is.

Aanvulling op de dikke van Dale #3

Flierpen - Uiting van vrolijkheid.

Of ik dat wil uitleggen? In het voorgaande stukje zou je kunnen zeggen: Vriend M. flierpte dat hij verliefd was. Maar je kunt ook gewoon 'Flierp!' roepen als je blij bent. En als je écht heel blij bent dan moet je nog even met je kont nawiebelen.

Lente

Er zit iets moois in de lucht! En dan heb ik het niet over digitale televisie. Vorige week zat ik vriend M. eens te bestuderen, en het viel me op dat hij al de hele avond zat te twinkelen. Vriend M. die normaalgesproken een stoere vrijgezel is. Ineens kijkt hij me samenzweerderig aan en zegt: 'Ik ben heel erg verliefd, en het lijkt zelfs wat te worden!'. Hij trekt zijn mobiel en laat een plaatje zien van 'zijn' blonde schone.

Van andere vriend M. krijg ik een mailtje dat hij een trein later neemt in de hoop het leuke meisje van vorige week tegen te komen. Hij gaat proberen dit keer niet gillend weg te rennen, deze vriend M. is namelijk ook een trouwe vrijgezel en vindt het heerlijk. Hij leunt altijd tevreden achterover als hij om zich heen al die vastkoekende burgerlijkheid ziet. Al zijn vrienden zitten inmiddels lang en breed onder de plak, en hij is nog zo vrij als een vogel. Maar hij neemt dus een trein later...

Als ik niet beter wist zou ik denken dat de lente in de lucht zit.

De oudjes van tegenwoordig #1

Voor het eerst sinds tijden weer bij mijn oma op bezoek geweest. Er wordt gekeuveld over de meest recente begrafenissen en crematies. Over Pietje zus en zo die overigens nooit de gezelligste was. Dat iedereen tegenwoordig kan hokken zonder te trouwen, en dat wij het toch maar makkelijk hebben met die voorbehoedsmiddelen ('Voor het zingen de kerk uit'? Huh, watte?).

Op televisie zien we een indiaan voorbij komen in vol ornaat. "Kiek, het benn' ook net strings die ze aan hebben!" gniffelt mijn oma. Tijd om me af te zonderen op de wc. Mijn oog valt op een krantje met contactadvertenties: 'VROUW zoekt gezellige man ± 80 om mee te reizen'.

Tachtig?!

De oudjes zijn ook niet meer wat ze geweest zijn..

Valse bescheidenheid

Ik ben de laatste tijd een paar keer beschuldigd van veren-in-de-kont stekerij. Vandaag heb ik besloten dat de eerstvolgende die mijn goedbedoelde compliment de grond instampt, er nog een krijgt. En een goeie ook. Het wordt tijd dat de valse bescheidenheid bij ons Nederlanders er eens flink uitgeslagen wordt. Wél ego-trippen, en er vervolgens niks van willen horen. Tssk. Wispeltureluurs.

De Nonolet

Ik heb nu toch wel zoiets leuks gevonden op het internet! Een wc die je niet hoeft door te spoelen, waarmee je dus minstens acht liter water per ‘stoelgang’ bespaart. Het idee is dat je op een soort prullebak zit met een biologisch afbreekbare binnenzak, en nadat je naar de wc geweest bent leg je er een velletje papier overheen tegen de stank, even aanstampen en klaar is Kees. (Wel vervelend als de zak scheurt..)

Mocht je toevallig ook nog een eigen mestvergister naast je huis hebben staan, dan maak je er biogas van. Gasturbinetje erbij en je hebt heuse groene stroom. Poepenergie. Elektrostront. Gaaf! Vooral het aanstampgedeelte boeit me mateloos.

Levendige fantasie

Stel je voor dat je net je mond vol Maltesers hebt, en moet niesen. Of nog erger, dat je al gekauwd hebt en dán moet niesen. Voor een pas gekalkte muur.

Soms wou ik dat ik alles wat in mijn hoofd gebeurde precies zo kon natekenen dat andere mensen het ook begrepen. Dat ik niet altijd in mijn eentje heel hard zit te lachen. Maar omdat ik het zelf niet kan, heb ik twee mensen toegevoegd aan mijn linklijstje die dat wel kunnen. Lekker Jaap en Floor de Goede (gespot bij Mennomail). Kunnen jullie ook lachen. Asteblief.

Máxima

Vannacht was ik in gesprek met Máxima. We zaten op stoeltjes tegenover elkaar, en blijkbaar voelde ik me heel erg op m'n gemak, want ik was tegelijkertijd mijn tanden aan het poetsen. Gek genoeg verstond ze me niet. Zou toch zweren dat ze Nederlands sprak... in het echt dan.

Living tomorrow

Gisteren bevond ik mij in het huis van de toekomst in Amsterdam. Absoluut een aanrader als je je even in een andere wereld wilt wanen en van gadgets houdt. Ik was er zelf vooral heen gegaan om te kijken of ze ook gebruik maakten van duurzame energie (of toepassingen op dat gebied), aangezien ik nogal geobsedeerd ben door het vraagstuk wat de wereld gaat doen als de meest gangbare energiebronnen uitgeput zijn.

Erg leuk vond ik de buis met slechts aan één kant een lichtbron, die het licht over een lengte van dertig meter verspreidde; het werkt namelijk ook op daglicht. Ik snap nu ook eindelijk hoe het warmwater terugwinningsysteem werkt, en verbaasde me over de besparing die dat systeem oplevert.

Hoe meer ik er mee bezig ben, hoe gekker ik tegen de wereld aan ga kijken. We maken ons veel te druk om dingen die er helemaal niet toe doen.

Iets heel anders waar ik tegen aanliep was de Scoot. Een soort hobbelpaard voor grote mensen, waar je de hele dag mee door het kantoor kunt crossen zonder van je plaats te komen. In deftige termen: een mobiele werkplek.

Geweldig, ik ben verkocht! Misschien kan ik mijn toekomstige begeleider bij mijn afstudeerbedrijf alvast lief aankijken..

Aanvulling op de dikke van Dale #2

Koken als Brugman: opwarmen van kant-en-klaar maaltijden.

Balansdag

O neee, ik heb teveel gegeten! Ik neem een balansdag. Die houden we erin.

Aanvulling op de dikke van Dale #1

Steeds vaker word ik er op geattendeerd dat ik er een geheel eigen vocabulaire op nahoud, bestaande uit idiote woordjes, verbasteringen en als ik me heel erg op mijn gemak voel ook geluidjes. Zo noem ik mezelf een wispeltureluur als ik niet weet wat ik wil, is vriendje een ijdelaar als ik hem weer eens voor de spiegel betrap en ben ik geneigd ‘sproet’ in plaats van proost te zeggen bij het klinken van een glas.

Het meest bizarre woord is waarschijnlijk bedgnorken. Bedgnorken betekent door je bed rondwroeten met een gelukzalige grijns op je gezicht in de wetenschap dat je nog de hele dag in bed kunt vertoeven. Het is denk ik ontstaan toen ik besloot dat veel woorden voor mij de lading niet dekken. In plaats van aan mijn eigen verstand te gaan twijfelen heb ik besloten mijn vocabulaire met u te delen, opdat er een verrijking van de Nederlandse taal in gang gezet wordt. Het moest er toch eens van komen dat ik iets groots ging doen voor de wereld..

Vriendje merkte terecht op dat we een probleem krijgen mochten er ooit kleine filospinzjes komen, want het is hier in huis allemaal zo gewoon geworden dat we straks zelf niet meer weten wat normaal is en wat niet..

Gender?

Het was een hele dikke auto. Zo'n metallic vierwielaandrijving-te-groot-voor-een-parkeervak-auto. De rij met auto's erachter begon net ongeduldig te worden toen er een klein vrouwtje uitstapte. Ze keek een beetje beschaamd en liep naar haar achterligger toe. Na een kort overleg zette de achterligger zijn auto in de achteruit, en die daarna, en die daarna, en toen moesten wij ook.

Het vrouwtje in de dikke auto was vergeten haar parkeerkaartje te betalen, en ik leed aan intense plaatsvervangende schaamte, vooral toen ze pas na vijf keer heen en weer steken uit haar benarde positie kon wegrijden.

Arty Farty #2

Soms heb ik zo'n ingeving..

Idealisme

Weet je wat mij leuk lijkt? Als het per ingang van dit jaar verplicht gesteld wordt om met de kerst een boom mét kluit te kopen. Dan kan 'ie na twee weekjes gepronkt te hebben weer opgehaald en herplant worden.

Moet je nagaan wat een voordelen daar aan zitten: extra werkgelegenheid voor de bijbaners die de boompjes gaan herplanten, het jaar daarna kun je een 'unieke' boom uitzoeken met een eigen verhaal (daar zijn we toch dol op?), én de mogelijkheid om op zoek te gaan naar de voorgaande adoptie-ouders van de boom met de kans op leuke nieuwe contacten. Ik zie het voor me: 'www.adopteereenboom.nl', de url is nog vrij..

Het onderspit delven

Gistermiddag begon het. Een zeurende pijn in mijn onderrug. ‘Vrouwenkwalen’ dacht ik, ‘dat ebt wel weer weg’. Na het eten kon ik ineens niet meer rechtop lopen en schuifelde ik als een omaatje door het huis, en tegen het eind van de avond kon ik helemaal niks meer. Vriendje keek bezorgd en stopte me in bed met de broodplank (ja echt) onder m’n kont voor de broodnodige ondersteuning.

Ter plekke bedacht ik dat het ideaal dat ik had om later een begripvolle, niet mekkerende bejaarde te worden misschien wel helemaal niet zo simpel was als het leek. Onder invloed van pijn voelde ik me alleen nog maar opstandig en ik had heel erg veel zin om te jammeren. Verstandig als ik ben probeerde ik toch maar op de broodplank in slaap te vallen, om drie uur later volledig verkrampt wakker te worden. Het voelde heel eng dat ik geen enkele kant op kon rollen zonder een aanval van snerpende steken in mijn rug, dus ik jammerde vriendje wakker die ten einde raad de dokterspost belde. ‘Volstoppen met pijnstillers’ was het advies.

De rest van de nacht schuifelde ik door het huis op zoek naar verlichting. Vanochtend, na een hele nacht tellsell en foute muziek viel ik eindelijk uitgeput in slaap. En nu is alles weer prima, terwijl vriendje bekaf probeert zijn laatste tentamenstof te absorberen. Het leven is niet eerlijk.

Beeldspraak

Uit Vogeltjesdans van Ingvar Ambjørnsen, ik citeer:

‘En opeens was ze vlak bij me. Zo dichtbij dat ik de warmte van haar adem kon voelen. Die rook naar bloemen, het was alsof ze viooltjes als ontbijt had gegeten.’

En dat zie ik dan heel levendig voor me: een stewardess die netjes met rechte rug aan tafel zit, met in haar handen mes en vork en voor haar neus een bloempot.. Scrunch, scrunch.

Het is trouwens geen typisch bouquetreeks boekje hoewel het citaat dat misschien doet vermoeden. De hoofdpersoon is de Noorse variant van Forrest Gump, en ik bevind me op dit moment in zijn hoofd. Dat is best leuk. Vriendje merkt op dat hij de hele dag al gegrinnik uit mijn hoekje hoort en vraagt of het nou echt zo grappig is. Ja, het is echt zo grappig.

Sociale controle

Gisteravond bevond ik mij in de stad, wachtend op een bus die me naar huis kon brengen. Het was akelig rustig op straat. In de tijd dat ik bij de halte stond was er nog geen kip voorbij gekomen, maar ik had het nog niet gedacht of er kwam een duister uitziend busje aanrijden. Het busje reed net iets te langzaam naar mijn smaak. Ik gluurde wat vanuit mijn ooghoeken zoals ik dat wel vaker doe, toen ik ineens een getal achter de voorruit zag staan dat overeen kwam met de buslijn die ik moest hebben. Instinctief stak ik mijn hand op. Het busje stopte en er werd een raampje naar beneden gedraaid.

‘Ehm, is dit de bus die ik moet hebben?’ vroeg ik aarzelend aan de chauffeur. ‘Jazeker jongedame, de gewone bus rijdt niet meer na half tien ‘s avonds, en dat is trouwens al tijden zo’. Er was nog precies één plekje vrij, de rest werd ingenomen door gabberachtig volk. Enigszins argwanend stapte ik in. Tot zover lekker anoniem vervoerd worden. Er hing een ongemakkelijke stilte, je hoorde alleen af en toe het knipperen van de richtingaanwijzer en wat onverstaanbaar gekraak uit de radio. Tijd genoeg dus om na te denken.

Hoe langer ik in het busje zat, hoe minder onaangenaam ik het begon te vinden. Het viel me op dat iedereen netjes aan de chauffeur vroeg of ze er bij de volgende halte uit mochten (bij gebrek aan stopknopjes). Bij het uitstappen werd er een vriendelijk bedankje gemompeld. De chauffeur werd zowaar een levend wezen in plaats van slechts een onderdeel van de bus. Wat een simpele manier om het Nederlandse volk weer her op te voeden, dacht ik. Van mij mogen ze al die grote bussen halveren.

Bang, bang, bang!

Dan denk je op je vrije dag even lekker achter de tv weg te zakken, is er geen énkele zender te vinden met een fatsoenlijk programma erop. Het ene na het andere über-blije hoofd slijmt je huiskamer in, flapperend met dikke pakken geld. Weten ze dan niet dat geld niet gelukkig maakt? Vreselijk vind ik het.

Degene die het concept belspelletjes bedacht heeft mag voor mijn part veroordeeld worden tot levenslange verplichting tot het kijken ervan. Het enige dat zo mogelijk nog erger is dan bellspelletjes, is tellsell. Parodieën hierop vallen bij mij dan ook erg goed. Dit filmpje heeft mij bijna mijn zindelijkheid ontnomen, u bent gewaarschuwd.