Als ik érgens stippeltjes van krijg..

In de bouwmarkt rennen drie zuurstokkleurige ballerinameisjes giechelend en gillend op veel te grote hakken voorbij. Een jaar of zeven zijn ze. Zigzaggend hoor ik ze door de gangpaden klepperen.

‘Dat wordt huilen’, denk ik. Net als mijn vader voel ik momenten des onheils feilloos naderen. Vlak daarna volgt een zwiep en een knal. En na een korte stilte, de gierende uithaal.

‘Meiske, meiske, ik kom eraan hoor!’, een vrouw dendert voorbij in de richting van de sirene.

‘En dan nu dus de peuterpraat..’, voorspel ik.

Als ik even later voorbij loop, hangt het meisje snikkend in de armen van de vrouw.
‘Ach kindje, heb je auwie daan?’, fleemt de vrouw.
‘Jaahaaa’, giert het meisje.
‘Ben je op je hoofdje gevallen?’, vraagt ze bezorgd.
‘Neee, op m’n kontjeee!’, brult het meisje.

Ouders van Nederland, weet u nog? ABN?!

Malle geneesheer

‘Jongedame!’ De deur van het noodgebouwtje zwaait open en een jonge dokter met een manische grijns steekt zijn hand uit.

‘Hallo’, zeg ik als ik hem de hand schud.

Ineens trekt er een angstige waas over zijn gezicht en rent hij voor me uit naar de behandelkamer. Als hij neerploft achter zijn computer zeg hij: ‘Ik zal me even voorstellen, ik ben de derde vaste huisarts hier.’

Ik vraag me af waar die andere twee gebleven zijn.

‘Ik zal me ook even voorstellen,’ zeg ik, ‘ik ben hier voor het eerst’, en ik lach in mijn knuistje om mijn eigen grap.

‘Jajaha’, hinnikt hij neurotisch en zijn ogen vliegen heen en weer tussen zijn beeldscherm en het plafond. Hij kucht even en vraagt dan: ‘Nou, waar heb je last van?’

Ik leg hem uit dat ik volgens mijn vorige huisarts een ontstoken lymfekliertje heb in mijn zij, maar dat ‘ie er na drie maanden nog steeds zit.

‘En wat denk jij dat het is? Ben je bang dat het ernstig is ofzo?’, vraagt hij wantrouwig.

‘Nee, ik moest van mijn schoonmoeder’, antwoord ik.

‘Nou, laat maar es even zien dan’, en hij trekt resoluut de gordijnen dicht en wijst naar de behandelbank.

Terwijl hij zo professioneel mogelijk voelt aan het bultje in mijn zij, lijkt hij ineens enthousiast te worden. ‘Dat lijkt wel een osteochondroom!’ hij slaakt een bijna gelukzalige kreet. ‘Daar ga je dus niet dood aan he?!’, roept hij er achteraan.

‘Uhm nee, dat was ik dan ook niet van plan’, antwoord ik schaapachtig.

De dokter trekt een sprintje naar zijn bureau en begint driftig te schrijven terwijl hij in zichzelf iets murmelt over hoe fascinerend het wel niet is. Daarna drukt hij het papiertje in mijn handen en geeft me een kleine zet waarmee ik weer buiten sta.

‘Laat maar even een mooi echootje maken, ik ben reuze benieuwd!’, zegt hij tegen de deurklink.

‘Moet ik je de uitkomst nog even laten weten?’, vraag ik.

‘Nee hoeft niet.’

Live uit het kippenhok

Onze (schone) ouders gaven wij vier kippetjes voor hun 30-jarig samenzijn.

Verslag live uit het kippenhok:

'Jullie bijdrage is ontvangen en als waardering hebben de dames ons met een eerste ei verblijd! Het voelt als de geboorte van een kindje, we denken nog na of we hem willen opeten.'

Wat een cliffhanger, niet?

Oranjegevoel

Gister was ik echt vet apetrots op de koningin. En het klappende volkje.

Sneaky bastard

Vriendje, helemaal gek van hiken, backpacken en survivallen (als u zich afvraagt hoe het hem ooit gelukt is een ring voor me te scoren zonder dat ik het door had: dat was onder het mom van.. 'ik ga even naar de bever zwerfsport hoor'), heeft het plan opgevat om 's ochtends heel vroeg op pad te gaan.

'Veel plezier!', roep ik vriendje na vanuit bed.
'Dankje', zegt hij, en terwijl hij de trap afloopt voegt hij eraan toe: 'Er ligt trouwens een enorme schapenvacht onder het bed..'

Met andere woorden: 'Er moet dringend schoongemaakt worden, ík ben er niet, dus als jij dat nou es even ging doen..'

Een koolmezenpoeperd

'Bah, jij bent altijd creatief bezig en ik zit hier maar een beetje uit m'n neus te eten!', zei vriendje op een dag. En zo kwam het, dat hij een bouwtekening van het internet plukte en begon te bouwen aan een mezenkast. Er moest alleen nog een gaatje in en een dakje op, maar toen was vriendje er flauw van en hij stopte het huisje diep weg, achterin de schuur.

Onder dikke lagen stof verhuisde het raam- & dakloze vogelhuis met ons mee.

Kort geleden zei vriendje ineens: 'Bah, jij bent altijd creatief bezig en ik zit hier maar een beetje uit m'n neus te eten!'. En zo kwam het dat het vogelhuis na twee jaar alsnog afgemaakt werd en in de tuin kwam te hangen.

De koolmeesjes bedachten zich niet en betrokken de woning. Pijlsnel zijn ze!