Midlife crisis

Vandaag zag ik een heel normaal ogende jongen. Rugzakkie op z'n rug, handen in z'n zakken. Hij was denk ik vijfentwintig. Uit zijn mondhoek bungelde een pijp.

Synchroonfietsen

Dat hebben we gisteren gedaan. Met vier mensen op twee fietsen. En mocht u denken dat dat burgerlijk is, dan hebt u het mis. Tandems zijn de leukste uitvinding van deze eeuw.

Snuggere nugger

Vandaag werd mij verteld dat ik een nugger ben. ‘Ha! Nóg een hokje waar ik in pas!’, dacht ik moedeloos. Ondanks dat het heel gezellig klinkt, betekent dit voor mij alleen nog maar meer beperkingen. Een nugger is een Niet Uitkerings Gerechtigde, en in mijn geval is dat omdat vriendlief een inkomen heeft.

Ik vind Nederland maar ongeëmancipeerd. Het individualisme wordt hier hoog in het vaandel gedragen, maar men gaat er wel als vanzelfsprekend van uit dat de partners van werklozen alle lasten dragen. Gelukkig is mijn vriendlief zo’n goedzak. Hij zorgt voor het brood op de plank, ik voor het koekje bij de koffie.

BAM

De jongen op de scooter racet me met een noodgang voorbij. Op zijn rug kan ik nog net dit lezen:

Respect & ergernis

Vandaag had ik respect voor de collega-schoonmaakster die op naaldhakken met zebramotief haar volledige schoonmaakronde deed.

Vandaag ergerde ik me aan het feit dat ik steeds afgewezen word op basis van gebrek aan ervaring. Twee keer een half jaar stage lijkt me toch precies één heel jaar werkervaring.

Ook humor

In navolging van vriendje die beweerde een humor in zijn hoofd te hebben, kom ik 's avonds de slaapkamer inrennen en doe Elvis zijn befaamde heupwiegdansje. Vriendje kijkt me vragend aan.
'Oh,' zeg ik schouderophalend, 'bekkenbodeminstabiliteit.'

Vragen des levens

Even een zaterdagochtendvraagstuk:

Er wordt ons geleerd om met onze mond dicht te eten, terwijl een groot deel van de smaak wordt waargenomen via het reukorgaan.

Doen we onszelf dan nu niet tekort? There's only one way to find out, namelijk door smakkend en pratend aan te schuiven bij iedere maaltijd en kauwerij. Dat zal vriendje leuk vinden :-)

Kantoormensen en paperclips

Er zat een flitsende kaart van Randstad bij de post. 'De Wervelende Werk Weken zijn er weer!' stond er op. 'Werkweken is toch één woord?’ dacht ik. Maar er stond ook op dat ze binnen een dag een baan voor je gingen vinden. Dat leek me wel wat, dus op naar Randstad. En inderdaad, dezelfde avond nog stond ik met een schortje en een schoonmaakkar in een groot kantoorgebouw. Het was een mooi kantoor, en ik stelde me voor dat ik over niet al te veel tijd zelf achter zo’n bureau zou zitten.

Terwijl ik koffiekringen van bureau’s aan het poetsen was, kwam er een donkergekleurde zakenvrouw aanlopen. Ze had duidelijk overgewerkt en klikklakte me voorbij zonder naar me te kijken. De automatische deuren zwaaiden open en weg was ze. Ik herinnerde me ineens dat onze ‘interieurverzorgster’ in Afrika me altijd ongelovig aankeek als ik vertelde dat er in Nederland ook blanke schoonmaaksters waren. En nu was ik er zelf een.

Het was wel leuk om het kantoorleven eens vanuit een ander perspectief te bekijken. Kantoormensen zijn béésten. Binnen een uur had ik mijn stofzuigerzak vol ‘getipt’ met paperclips en nietjes. Die nietjes zijn nog het meest vervelend, want ze haken zich vast in de vloerbedekking, en je hebt eigenlijk geen tijd om ze er één voor één uit te peuteren. Maar de hoeveelheid paperclips op de vloer, daar begreep ik niks van. Zouden kantoormensen elkaars aandacht trekken door het gooien van paperclips? Of bepaalt de hoeveelheid paperclips rond je bureau je status?

Hopelijk kan ik binnenkort het mysterie ontrafelen van achter mijn eigen bureau..

Wishful thinking

Een van mijn vele strooptochten langs uitzendbureau's eindigt zowaar in een inspirerend gesprek met een intercedente. Ze komt zelfs met een leuke functie op de proppen waar ik gelijk op kan solliciteren.

Eenmaal weer buiten stop ik enthousiast mijn oordopjes in m'n oren en zet de radio aan. Ik vang nog net het laatste zinnetje op van Gavin Degraw's liedje Follow Through: 'This is the start of something good, don't you agree?'. Ik dacht van wel.

's Nachts droom ik dat ik de baan heb. 's Ochtends wordt ik weer wakker in mijn echte leventje.

Op gevoel

Een keukenprinses ben ik niet en koken is ook geen hobby van me, maar voor het maken van shakes en smoothies kun je me wakker maken. Sinds ik een blender heb maak ik met veel plezier mijn eigen Royal Club Specials. Nou goed, en omdat het vandaag zulk mooi weer is deel ik een 'geheim-van-de-kok-recept' met u:

- heuse eigen gekweekte basilicum (op gevoel)
- geschilde appel
- flinke handvol rode pitloze druiven
- scheut water (op gevoel)
- scheut sinaasappelsap (op gevoel)
- twee theelepels honing

Ik hoor wel wat u ervan vond.

Appeltje schillen

Ach ja, als je fulltime werkzoekende bent, dan blijft er wel eens tijd over voor andere dingen..

Luc Verschuuren

Luc Verschuuren heeft een nieuwe fan. En ik heb twee supergave nieuwe mokken. Afwassen was nog nooit zo spannend.

Update: Het zijn er inmiddels acht...

Grenzen verleggen

‘Hometrainers. Je reinste onzin!’, verkondigde ik nog niet zo lang geleden. ‘Je kunt net zo goed rondjes rijden op een fiets met halfzachte banden! Da's minstens zo effectief!’. Niets of niemand zou me van dat rotsvaste principe afhelpen.

..

Maar fietsen op halfzachte banden, dat mist toch de flair van zo'n glimmende, zilvergrijze hometrainer he. Vandaar dat ik kortgeleden zowel mijn principes als ons bureau het huis uit gebonjourd heb. In het laatste lege hoekje van ons stulpje staat nu een zilvergrijze hometrainer te blinken. Ik kan u verzekeren dat het vele malen leuker is dan rondjes rijden op een fiets met halfzachte banden. Maar het huis is nu echt vol.

..

'Beregezellig, van die knusse éénkamer-appartementjes!', riep ik altijd. Nu betrap ik mezelf erop dat ik dagdroom over een huis met verdiepingen.